Προσοχή δεν εξετάζουμε αν ήταν σωστή ενέργεια η έναρξη των πολεμικών επιχειρήσεων ή το ποιος έφταιξε! Αυτό που εξετάζουμε είναι η στάση των υπολοίπων, η στάση η δική μας, η στάση της ανθρωπότητας. Είναι αυτή που θα θέλαμε? Η στάση μας συμβαδίζει με την επιθυμία και τα πιστεύω μας?

Ο τραγικός πολύμηνος πόλεμος μεταξύ της Ρωσίας και της Ουκρανίας, για την εξωφρενική αφορμή της επέκτασης του ΝΑΤΟ και της απομόνωσης της Ρωσίας, εκτός από τον πόνο σε πολλά εκατομμύρια αθώων ανθρώπων, ξύπνησε και από τη χειμερία νάρκη τον ψυχρό πόλεμο φέρνοντας σε εφαρμογή νέα μεγάλα εξοπλιστικά προγράμματα και το ενδεχόμενο μιας νέας παγκόσμιας σύρραξης να φαντάζει σαν ένα λογικά πιθανό σενάριο της ζωής!

Άλλο ένα πρόσφατο παράδειγμα διεκδικήσεων ενός κράτους από ένα άλλο, το οποίο τελικά εξελίχθηκε σε πολεμική σύγκρουση, αφορά την περιοχή του Ναγκόρνο-Καραμπάχ μεταξύ της Αρμενίας και του ΑζερμπαϊτζάνΓια άλλη μια φορά τα ισχυρά κράτη καταδίκασαν την κλιμάκωση, συνέστησαν αυτοσυγκράτηση και κάλεσαν τις δυο πλευρές να επιστρέψουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, ενώ από την πίσω πλευρά η Τουρκία βοηθούσε το φίλιο Αζερμπαϊτζάν για να νικήσει και η υπόλοιπη ανθρωπότητα παρέμενε άπρακτη. Αυτό που έμεινε τελικά είναι πολλοί νεκροί, ακόμα και αθώα παιδιά, πολλοί εκτοπισμένοι από τον τόπο τους που έκαιγαν τα σπίτια τους και τις εκκλησιές τους για να μην τα βεβηλώσουν οι επόμενοι και πολύ μίσος και πολύς πόνος, που λειτουργεί σαν μια άσβεστη εστία πολέμου στον κόσμο.

Είμαστε λοιπόν ικανοποιημένοι με το πώς επιλύθηκαν και οι διαφορές μεταξύ της Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν?

Οι εντάσεις που συνεχίζονται για πολλά χρόνια μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας και Κύπρου-Τουρκίας με συνεχείς παραβιάσεις, εκβιασμούς, προκλήσεις, αμφισβητήσεις και εκμετάλλευση του μεταναστευτικού, μέχρι πότε θα συνεχίζονται? Πολλές φορές τα πράγματα φτάνουν στο χείλος του πολέμου. Δεν θα έπρεπε η παγκόσμια κοινότητα να αποφανθεί ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο και να φροντίσει ώστε τελικά να επιβληθεί το σωστό, σύμφωνα με το ιδεατό παγκόσμιο δίκαιο? Δεν θα έπρεπε να γίνει κάθε δυνατή ενέργεια ώστε να αποφευχθεί άλλος ένας ο πόλεμος με όλα τα αρνητικά, τα άσχημα και τα κακά συνακόλουθα του?

Και το ίδιο δεν θα έπρεπε να συμβεί στην περίπτωση Ουκρανίας-Ρωσίας και σε κάθε άλλη περίπτωση όταν δυο κράτη έχουν διαφορές ή όταν ένα κράτος παρουσιάζει εκβιαστική, απειλητική και επιθετική συμπεριφορά?

Δεν είναι ο πόλεμος αδυναμία επιβολής της δικαιοσύνης? Δεν είναι ο πόλεμος από μόνος του άδικος? Για πόσο καιρό ακόμα τα μικρά κράτη θα γίνονται πιόνια στα χέρια των μεγάλων δυνάμεων, στο παιχνίδι του μεταξύ τους ανταγωνισμού, της εχθρότητας και της αντιπαλότητας?

Αυτό λοιπόν είναι το παγκόσμιο δίκαιο? Ο δυνατότερος κερδίζει? Ο νόμος της ζούγκλας? Το ποιος έχει πραγματικά δίκαιο και το αν θα μπορούσε να βρεθεί και να επιβληθεί μια καλύτερη λύση δεν μας αφορά?

Αυτό που μας ενδιαφέρει μόνο είναι το bulling και η κακοποίηση μεταξύ των ανθρώπων και όχι μεταξύ των κρατών? Η μήπως μας ενδιαφέρει και αυτό απλά δεν το έχουμε πετύχει ακόμα?...

Ο πρώτος παγκόσμιος νόμος θα μπορούσε να είναι …

“Όλα τα κράτη αποδέχονται τα σύνορα και την ελευθερία των κατοίκων της κάθε περιοχής, να επιλέγουν με δημοκρατικό τρόπο τον τρόπο ζωής τους και να αυτοπροσδιορίζονται όπως επιθυμούν. Κανένα κράτος δεν έχει το δικαίωμα να εκβιάζει και να παρενοχλεί ένα άλλο κράτος ή μια περιοχή αυτού, διαφορετικά το προσβαλλόμενο κράτος θα εμπίπτει στην προστασία και την αρμοδιότητα της παγκόσμιας κοινότητας να εξασφαλίσει την ελευθερία αυτοδιάθεσης των κατοίκων του, ενώ το επιτιθέμενο κράτος θα βρίσκεται απέναντι στην παγκόσμια δύναμη ασφαλείας.

Όταν υπάρχουν διαφορές ανάμεσα σε δύο κράτη, αυτές θα επιλύονται αυτοδίκαια από το παγκόσμιο δικαστήριο, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο και τους παγκόσμιους νόμους και οι αποφάσεις αυτές θα πρέπει να γίνονται αποδεκτές και από τα δύο μέρη, διαφορετικά οποίο μέρος δεν αποδέχεται την απόφαση θα βρίσκεται απέναντι στις κυρώσεις της παγκόσμιας κοινοπολιτείας

Κάνουμε μια νέα αρχή σαν ανθρωπότητα, συγχωρώντας τα λάθη του παρελθόντος και χαράζοντας μια νέα αρχή όπου όλα τα κράτη αποδέχονται κοινούς παγκόσμιους νόμους, βασιζόμενοι στην αρχή ότι όλα τα κράτη έχουν τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις, αφού ανήκουν σε μια πολιτισμένη παγκόσμια κοινοπολιτεία.

Ο δεύτερος παγκόσμιος νόμος θα μπορούσε να είναι …

“Όταν σε ένα κράτος ή μια περιοχή υπάρχουν υποψίες ή ενδείξεις ότι οι κάτοικοι του βρίσκονται σε καθεστώς ομηρίας και ανελευθερίας από ένα καταπιεστικό αυταρχικό καθεστώς, τότε η παγκόσμια κοινότητα οφείλει να επέμβει εξασφαλίζοντας τουλάχιστον τη σωστή διεξαγωγή ενός ανόθευτου δημοψηφίσματος” έτσι ώστε να διαπιστωθεί αν πράγματι αυτοί οι άνθρωποι απολαμβάνουν τις βασικές ανθρώπινες αξίες της ελευθερίας και της δικαιοσύνης και οι κυβερνώντες έχουν την αληθινή έγκριση και αποδοχή τους.

Στην περίπτωση που διαπιστωθεί ότι οι άνθρωποι ενός κράτους δεν αποδέχονται τους κυβερνώντες τους, θα πρέπει η παγκόσμια κοινοπολιτεία στα πλαίσια της ανθρώπινης αλληλεγγύης να λάβει κάθε δυνατό μέτρο ώστε να μην υπάρχει άνθρωπος πάνω στη Γη που να μην ανασαίνει ελεύθερα, απολαμβάνοντας τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα της ελευθερίας και της δικαιοσύνης, μιας και στον 21 αιώνα θα πρέπει να θεωρούνται απαράδεκτα και παράλογα τα δικτατορικά και τυραννικά καθεστώτα.

Ο λόγος για τον οποίο δεν παίρνονται αποφάσεις είναι γιατί τα 5 «μεγάλα και δυνατά» κράτη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, έχουν το δικαίωμα της αρνησικυρίας (veto). Αυτό σημαίνει ότι ακόμα και αν οι 192 από τις 193 αναγνωρισμένες χώρες πιστεύουν ότι κάτι είναι άδικο και πως θα έπρεπε να επέμβουν σε μια κατάσταση που θα μπορούσε να εξελιχθεί σε ένοπλη σύγκρουση με απρόβλεπτες συνέπειες για τον κόσμο, 1 και μόνο από αυτές τις 5 «ισχυρές» χώρες αρκεί για να ακυρώσει την επιθυμία όλων των υπολοίπων και να μην αποδοθεί το δίκαιο.

Με αυτό το ντροπιαστικό μέτρο για το ανθρώπινο πνεύμα, πρακτικά η δυνατότητα της λήψης αποφάσεων και της επιβολής τους, είναι από περιορισμένη, έως ανύπαρκτη. Αυτό όμως πρέπει να σταματήσει! Πρέπει να σταματήσουν να το δέχονται τα υπόλοιπα 188 κράτη και τα δισεκατομμύρια των απλών ανθρώπων του πλανήτη και να απαιτήσουν την αλλαγή του σκηνικού.

Ακόμα και όταν μερικές φορές λαμβάνονται αποφάσεις από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, αρκετές φορές αγνοούνται, όπως συνέβη με αποφάσεις που αφορούσαν την κατοχή της Κύπρου από τις Τουρκικές δυνάμεις και τότε όμως τίποτα δεν έγινε για να εφαρμοστούν.

Πώς όμως θα μπορούσε όμως να γίνει πράξη αυτή η Παγκόσμια Βουλή που να έχει την αξιοπιστία, την εξουσιοδότηση, την θέληση και τη δύναμη να αποφασίζει και να επιβάλλει το σωστό και το δίκαιο στα παγκόσμια θέματα μεγάλης κλίμακας?

Το ζητούμενο είναι να επιτευχθεί η ειρηνική συνύπαρξη και η δικαιοσύνη στις ανθρώπινες κοινωνίες. Το ζητούμενο είναι ο σεβασμός της μιας δημοκρατίας προς τις άλλες, ο σεβασμός προς το περιβάλλον, η καλή γειτονία και η ασφάλεια, σε ευρύτερη κλίμακα. Το ζητούμενο δεν είναι να αδικηθούν τα ισχυρά κράτη και να μην προοδεύσουν προς όφελος των αδυνάτων. Το ζητούμενο είναι να μην αδικούνται τα μικρά και ανίσχυρα κράτη, να μην υπάρχουν θύματα αθώοι άνθρωποι, να γίνεται μια δίκαιη κατανομή του πλούτου και να μην πέφτουν τα παιδιά και οι αδύναμοι θύματα εκμετάλλευσης, να μην θίγεται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και να μην χάνεται το ανθρώπινο μεγαλείο.

Εμείς, οι άνθρωποι του κόσμου, επιλέγοντας το (Γ) εξουσιοδοτούμε τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ που αποτελεί τη μεγαλύτερη συγκέντρωση των εκλεγμένων ηγετών του κόσμου και συγκροτείται από το σύνολο των αντιπρόσωπων των δισεκατομμυρίων ανθρώπων της γης και απαιτούμε να ορθώσει το ανάστημα της στο ύψος που της αρμόζει και να βρει τον τρόπο ώστε να πετύχει τη θέσπιση της Παγκόσμιας Βουλής και του παγκόσμιου συντάγματος.

Οι αποφάσεις που θα παίρνονται εκεί, δεν πρέπει να είναι απλά ευχολόγια και συμπερασματικές ανακοινώσεις, αλλά θα πρέπει να επιλύουν τα σοβαρά παγκόσμια θέματα και θα πρέπει να είναι αδιανόητο να αγνοηθούν, αφού θα πρέπει να είναι το πιο αξιοσέβαστο γεγονός του πλανήτη, όπως άλλωστε και η εφαρμογή τους, που θα πρέπει να είναι αυτονόητη και αποδεκτή από όλους.

Δεν είναι δα και κάτι τόσο δύσκολο. Δεν είναι κάτι αδύνατο να συμβεί, απλώς πρέπει να βρεθεί μια δίκαιη αριθμητική αναλογία συμμετοχής των λαών, στο ποσοστό που αντιστοιχεί στον καθένα, ώστε να γίνει αποδεκτή η συμμετοχή όλων των χωρών στη λήψη αποφάσεων που αφορούν όλη την ανθρωπότητα. Απλώς πρέπει να βρεθεί αυτός ο τρόπος λειτουργίας και η μέθοδος ψηφοφορίας, που να εξασφαλίζει ότι θα λαμβάνονται οι καλύτερες και δικαιότερες αποφάσεις στα κρίσιμα θέματα για το μέλλον του ανθρώπινου γένους.

Υπάρχουν πολλά θέματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν σε παγκόσμια κλίμακα, αλλιώς η πολιτική του κάθε κράτους καθίσταται ανίσχυρη και ανίκανη, αφού πολλά από αυτά που συμβαίνουν στον πλανήτη, δεν είναι ανεξάρτητα-αδιάφορα και μπορεί να επιφέρουν παγκόσμιες αλληλεπιδράσεις. Αυτά τα θέματα πρέπει να ξεκαθαριστούν, για να μπορέσουν να ρυθμιστούν, να προβλεφθούν και να επιλυθούν.

Οι άνθρωποι δεν θα έπρεπε να φοβούνται την λέξη παγκοσμιοποίηση, αλλά μόνο τον τρόπο που την αντιλαμβάνονται μερικά ανθρώπινα μυαλά. Μόνο έτσι ενωμένοι όλοι οι άνθρωποι του πλανήτη, θα μπορούσαν όχι να αποδεχτούν μια αυτόκλητη πανίσχυρη ομάδα για τη σωτηρία του πλανήτη, αλλά να απαιτήσουν μια Παγκόσμια εκλεγμένη Κυβέρνηση και έναν Οργανισμό, που να μοιάζει με αυτόν του ΟΗΕ (ίσως τον ίδιο αλλά εξαιρετικά αναβαθμισμένο), αλλά να έχει ουσία και πραγματική εξουσία.

Θα έπρεπε η παγκόσμια κοινότητα να λειτουργεί σαν ένα Παγκόσμιο Κράτος, που δεν θα αφήνει τα κράτη μέλη του να αλληλοσπαράζονται, αλλά θα επιβλέπει και θα επιβάλλει την εφαρμογή των Παγκόσμιων Νόμων. Με τον ίδιο δηλαδή τρόπο που λειτουργεί το πολίτευμα της Δημοκρατίας σε ένα κράτος, αλλά σε μεγαλύτερη κλίμακα, θα έπρεπε να εφαρμοστεί το ίδιο και για τον πλανήτη Γη. Ας το ονομάσουμε Ανθρωποκρατία.

Θα έπρεπε λοιπόν ακόμα και τα κινήματα που είναι ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, αντί να αρνούνται και να αποκηρύσσουν τις νέες συνθήκες, να βρουν έναν άλλο τρόπο προσέγγισης του θέματος, όχι τόσο αρνητικό, αλλά θετικό υπό όρους. Με αυτό τον τρόπο, όλοι οι άνθρωποι μαζί θα κατάφερναν να απαιτήσουν, ένα καλύτερο τρόπο εφαρμογής των πραγμάτων και θα συνέβαλλαν στην καλύτερη υλοποίηση της παγκοσμιοποίησης, με το δικό τους τρόπο και όχι με τους όρους που θέλει και θέτει ο Πλούτος, ο οποίος θα επιθυμούσε σαφώς, να μην είναι το «μέσο», αλλά να γίνει ο «αυτοσκοπός».

Ακόμα και ο πρόεδρος των ΗΠΑ (Ντόναλντ Τράμπ) είχε εκφράσει επανειλημμένως την πρόθεσή του να αποσύρει τις ΗΠΑ από το ΝΑΤΟ, λέγοντας ότι δεν αντιλαμβάνεται τη χρησιμότητα της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας και παρουσιάζοντας την ως «βάρος» για τις ΗΠΑ. Βέβαια τότε οι σύμβουλοι εθνικής ασφαλείας και υψηλοί αξιωματούχοι του ΝΑΤΟ θέλοντας να προστατέψουν το ρόλο του οργανισμού, διαβεβαίωναν τους πάντες ότι το ΝΑΤΟ είναι ένα απαραίτητο και αναγκαίο συστατικό για την ασφάλεια της Δύσης!

Έτσι όταν στην συνέχεια και ο πρόεδρος της Γαλλίας Ε. Μακρόν δήλωνε ότι το ΝΑΤΟ είναι «εγκεφαλικά νεκρό» και χρειάζεται επανεξέταση της στρατηγικής του, ο Αμερικανός πρόεδρος εμφανίστηκε θιγμένος και προσβεβλημένος λέγοντας «Δεν μπορεί να βγαίνει και να λέει τέτοια πράγματα για το ΝΑΤΟ».

Είτε εκούσια, είτε ακούσια το ΝΑΤΟ εξελίσσεται σε νούμερο ένα παγκόσμιο κίνδυνο.Ο λόγος είναι ότι την ίδια στιγμή που αδυνατεί να απαντήσει στην ερώτηση «ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός;» συνεχίζει να βλέπει με καχυποψία τη Ρωσία και με ιδιαίτερη επιφύλαξη την συνεχή άνοδο της Κίνας, συντηρώντας τον διαχωρισμό ανατολής-δύσης και δημιουργώντας δυο επικίνδυνους πόλους σύγκρουσης.

Είμαστε όμως σίγουροι ότι θέλουμε να δούμε τη συνέχεια αυτού του φανατικού ανταγωνισμού, που δημιουργεί δυο αντίπαλα στρατόπεδα από τη μια το ΝΑΤΟ και από την άλλη την Ρωσία και την Κίνα, οδηγώντας με μαθηματική ακρίβεια στη σύγκρουση Αμερικής και ΝΑΤΟ με τη Ρωσία και την Κίνα, σύγκρουση Ανατολής-Δύσης για άλλη μια φορά, αποψύχοντας τον ψυχρό πόλεμο που μας ακολουθεί από το τέλος του ΒΠΠ ως τις μέρες μας, ευρισκόμενος σε συνθήκες βαθιάς καταψύξεως.

Από την άλλη το ΝΑΤΟ δεν μπορεί να δώσει λύση, ούτε όταν υπάρχουν διαφωνίες και συγκρούσεις μεταξύ των μελών του, (όπως για παράδειγμα μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας) δηλώνοντας αναρμόδιο και βγάζοντας την ουρά του απ έξω, λέγοντας: «βρείτε τα μεταξύ σας».

Ο ΟΗΕ έχει παραγκωνιστεί αφού δεν μπορεί να λάβει μια απόφαση όταν ένα μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας (με το δικαίωμα του veto) όπως η Ρωσία επιτίθεται στην Ουκρανία, ενώ όταν λαμβάνει μια απόφαση όπως στην περίπτωση της εισβολής της Τουρκίας στην Κύπρο, απλά αγνοείται χωρίς επιπτώσεις και τελικά δεν απομένει ελπίδα για να βρεθεί μια ειρηνική και δίκαια λύση.

Μάλλον δεν ενδιαφέρεται κανένας ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο, παρά αν ανήκει στη σφαίρα επιρροής της δύσης ή της ανατολής, λες και είναι δυο φυσικά αντίπαλα στρατόπεδα με τόσο διαφορετικά συμφέροντα και αντιλήψεις που είναι αδύνατο να συμφιλιωθούν, ή τουλάχιστον να συμφωνήσουν ότι αποδέχονται τους ίδιους παγκόσμιους λογικούς και δίκαιους κανόνες. Λες και δεν βρίσκονται πάνω στην ίδια Γη που περιστρέφεται γύρω από τον άξονα της από τη δύση προς την ανατολή και ένα σημείο που θα φαινόταν σε κάποιον παρατηρητή από ένα διαστημόπλοιο ότι βρίσκεται στη δύση, μετά από λίγες ώρες θα φαίνεται ότι βρίσκεται στην ανατολή. Λες και ανήκουν σε διαφορετικά είδη ζωής και το ένα μόνο από τα δυο μπορεί να επικρατήσει πάνω στη Γη.

Ωστόσο, σε άλλες περιπτώσεις το ΝΑΤΟ, μπορεί να ενεργεί αυτόβουλα και αυτόκλητα, όπως για παράδειγμα το 1999 όταν ξεκίνησαν οι βομβαρδισμοί της Σερβίας από τις νατοϊκές δυνάμεις χωρίς την εντολή ή την έγκριση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, προκειμένου να σταματήσουν οι σερβικές στρατιωτικές επιχειρήσεις σε βάρος των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου. Από τους βομβαρδισμούς προκλήθηκαν χιλιάδες θύματα μεταξύ άοπλων, άμαχων Σέρβων, Κοσοβάρων, ακόμα και άλλων εθνικοτήτων που τυχαία βρίσκονταν στην περιοχή, για κάποιους από τους οποίους αναγκάστηκε το ΝΑΤΟ να ζητήσει συγγνώμη.

Όμως είναι αυτό αρκετό? Ποιος το αποφάσισε αυτό, με βάση ποιους νόμους και σε ποια στοιχεία στηριζόμενος? Σε ποιον λογοδοτεί και από ποιον εντέλλεται το ΝΑΤΟ? Ποιους προστατεύει και ποιους καταδιώκει? Μπορεί να ευσταθεί η άποψη ότι αυτή η επέμβαση έγινε για να δικαιολογηθεί ο λόγος της ύπαρξης του ΝΑΤΟ?

Ο κίνδυνος του πυρηνικού ολέθρου και ο ψυχρός πόλεμος ευτυχώς σταμάτησε με την ειρηνική επιλογή του Μιχαήλ Γκορμπατσώφ για τη θαρραλέα εσωτερική διάλυση της USSR (1990), αντί να παρασύρει ολόκληρη την ανθρωπότητα σε ένα νέο καταστροφικό πόλεμο.

Θεωρητικά θα έπρεπε η Δύση ως αντίπαλο μέρος να αναγνωρίσει την κίνηση καλής θέλησης και να δείξει μεγαλοψυχία από την ευνοϊκή νικητήρια θέση που βρέθηκε, χωρίς μάχη και χωρίς αίμα, χρησιμοποιώντας αυτή την φυσική νίκη της ελευθερίας των ανθρώπων έναντι του καταπιεστικού κομμουνιστικού μοντέλου, για την προσέγγιση των δυο μερών και την άμβλυνση των διαφορών. Δυστυχώς όμως η Δύση συνέχισε μέσω του ΝΑΤΟ με την ίδια καχυποψία να συντηρεί το ψυχροπολεμικό κλίμα.

Και οι παγκόσμιοι ηγέτες, αντί να καλέσουν και τους Ρώσους και τους Κινέζους να συμμετέχουν σε μια πανανθρώπινη συμμαχία-συμφωνία, σε έναν παγκόσμιο οργανισμό που θα είναι πολύ πιο πάνω από το ΝΑΤΟ με τη συμμετοχή των ούτως ή άλλως φιλικών συνανθρώπων της Ρωσίας και της Κίνας σε συμμαχία ενάντια στο κακό και το άδικο, αυτοί παραμένουν άπρακτοι, ακούγοντας τις ΝΑΤΟικες συμβουλές. Ωστόσο η Ρωσία και η Κίνα δεν έχουν είχαν εκδηλώσει καμία εχθρική διάθεση, τουλάχιστον προς τις χώρες της Δύσης. Βέβαια όταν αντιμετωπίζονται εχθρικά από τις ισχυρές χώρες της Δύσης είναι φυσικό να ανταποκρίνονται με τον ίδιο τρόπο. Έτσι η επέκταση του ΝΑΤΟ χρησιμοποιήθηκε σαν αφορμή για την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.

Το Συμβούλιο ΝΑΤΟ-Ρωσίας (NRC) που δημιουργήθηκε το 2002 προκειμένου να υπάρξει προσέγγιση ανάμεσα στη δυτική στρατιωτική συμμαχία και τη Μόσχα, δεν έχει σημειώσει καμία πρόοδο, γιατί συνέχεια αναστέλλει τη λειτουργία του εξαιτίας των τεταμένων σχέσεων των δυο μερών.

Δεν είναι δικαίωμα ενός απλού ανθρώπου να μπορεί να γνωρίζει ποιο είναι το πραγματικό πρόβλημα? Δεν πρέπει να ξέρουμε ποιοι είναι οι όροι της συνεργασίας και ποιος δεν αποδέχεται τι? Που έχουν κολλήσει οι διαπραγματεύσεις και γιατί σταματά η συνεργασία?

Αντί γι αυτό, αντί δηλαδή να καταλάβει ο απλός άνθρωπος ποιος είναι ο καλός και ποιος ο κακός, ποιος είναι ο εχθρός και ποιος ο φίλος, ή αν τελικά δεν υπάρχουν καλοί και κακοί, αλλά μόνο άνθρωποι που σέβονται το δίκαιο και άλλοι που κοιτάνε μόνο τα συμφέροντα τους, αντί λοιπόν να τα καταλάβει αυτά ο απλός άνθρωπος, με το πρόσχημα των μυστικών και απόρρητων συνομιλιών ακούει μονάχα κατηγορίες και απειλές από την μια και από την άλλη πλευρά.

Η Δύση λέει συνέχεια «Πιστεύουμε πως ο διάλογος πρέπει να συνεχιστεί αλλά η μπάλα είναι στο γήπεδο της Μόσχας» και η Ρωσία λέει «Βαρεθήκαμε τα κόλπα της Δύσης». Από τη μια οι ΗΠΑ ισχυρίζονται την ηλεκτρονική ανάμιξη της Ρωσίας στις εκλογές των ΗΠΑ και ο πρόεδρος Μπάιντεν χαρακτηρίζει δολοφόνο τον πρόεδρο Πούτιν (πριν από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία) και από την άλλη η Ρωσία κατηγορεί το ΝΑΤΟ ότι συνεχίζει να επεκτείνει την στρατιωτική παρουσία του στις χώρες που συνορεύουν με τη Ρωσία και που ανήκαν παραδοσιακά στη σφαίρα επιρροής της και έτσι αισθάνεται ότι απειλείται.

Όσο όμως φαίνεται ότι συνεχίζεται αυτή η τακτική του ΝΑΤΟ και της «Δύσης» να προσελκύσουν όλες τις χώρες στους κόλπους του, αφήνοντας έξω τη Ρωσία και την Κίνα και όσο η Ρωσία αισθάνεται στριμωγμένη και περικυκλωμένη από εχθρικά κράτη, άλλο τόσο και όποια χώρα βρεθεί στη μέση θα πληρώνει το λογαριασμό.

Όπως για παράδειγμα η Ουκρανία που κανένας δεν προστάτεψε την ανεξαρτησία της, κανένας δεν υπολόγισε την ελεύθερη βούληση των πολιτών της, μόνο τους έβαλαν να συγκρουστούν μεταξύ τους για να διαλέξουν τη Ρωσία ή τη Δύση! Είναι άραγε αναγκαστικό ένα κράτος αν διαλέξει να φύγει από την Ρωσική επιρροή, να πρέπει να μπει στην ΝΑΤΟΙΚΗ Δυτική επιρροή ή θα μπορούσε να διαλέξει την ελευθερία του και την υπακοή μόνο στους παγκόσμιους κανόνες δικαιοσύνης και της διάφανης και ισότιμης παγκόσμιας ασφάλειας?

Μόνο ένα παγκόσμιο σύνταγμα θα μπορούσε να εξασφαλίσει ότι κανένα κράτος και κανένας οργανισμός δεν θα επεμβαίνει σε άλλο κράτος ή σε διαμάχη μεταξύ κρατών, ούτε με το πρόσχημα της βοήθειας, παρά μόνο εάν υπάρχει προηγούμενη απόφαση του οργανισμού Ηνωμένων Εθνών με βάση εξακριβωμένες πληροφορίες και κοινά αποδεκτούς, λογικούς και δίκαιους παγκόσμιους νόμους.

Μόνο ένας ΟΗΕ σαν μια Παγκόσμια Βουλή, θα μπορούσε να εξασφαλίσει και να επιβάλλει την παγκόσμια τάξη, έχοντας στη διάθεση του μια παγκόσμια Δύναμη Ασφαλείας η οποία να επεμβαίνει μόνο κατόπιν εντολής του, όταν παραβιάζονται οι Παγκόσμιοι Νόμοι ή όταν αγνοούνται οι αποφάσεις της Παγκόσμιας Βουλής.

Σε αυτό το ρόλο θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν και οι υπάρχουσες δομές του ΝΑΤΟ, έτσι ώστε να μην διαλυθεί «εις τα εξ ων συνετέθη», μιας και η ανάγκη συνέχισης της ύπαρξης του είναι άκρως αμφισβητήσιμη, αρκεί όμως να αλλάξει η διοικητική υπαγωγή του οργανισμού, το όνομα του, η σύνθεση, το δόγμα, ο σκοπός, η δομή και ο τρόπος της σκέψης του.

Ίσως κάποια στιγμή οι στρατοί των χωρών δεν θα είναι καν αναγκαίοι, παρά μόνο στο βαθμό συνεισφοράς τους, στην παγκόσμια δύναμη ασφάλειας και ειρήνης και τα κονδύλια που θα μπορούσαν να εξοικονομηθούν από τον περιορισμό των εθνικών στρατών, θα μπορούσαν να διοχετευτούν στην παγκόσμια έρευνα για την ανθρώπινη υγεία, για τις επιστήμες και ίσως για την υλοποίηση εξωαστρικών ταξιδιών, έτσι ώστε πραγματικά να γνωρίσουμε το σύμπαν, μέσα στο οποίο ζούμε.

Όταν ένας άνθρωπος με βαριά ανίατη ασθένεια, δεν έχει πια ποιοτικό χρόνο στη ζωή του αλλά μόνο πόνο και φοβίες.

Όταν ένας άνθρωπος ηλικιωμένος-η δεν μπορεί να περπατήσει, έχει ακράτεια, δεν μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί, χρειάζεται κάποιον συνεχώς δίπλα του για υποστήριξη, αισθάνεται ντροπή και ότι χάνει την αξιοπρέπεια του χωρίς να απολαμβάνει τίποτα στη ζωή του.

Όταν ένας ιατρός διαγνώσει ότι δεν υπάρχει θεραπεία και πως στα περιορισμένα χρονικά περιθώρια προς το τέλος ενός ανθρώπου η «διαδρομή» θα είναι συνεχώς επιδεινούμενη έως βασανιστική, ενώ ο ίδιος ο ασθενής το διαισθάνεται αυτό και δεν θέλει να ζήσει άλλο?

Τι γίνεται όταν και τα ίδια τα αγαπημένα του πρόσωπα, δεν αντέχουν να τον βλέπουν να βασανίζεται άλλο?

Σε τέτοιες περιπτώσεις ένα θανατηφόρο φάρμακο που μπορεί να δοθεί στον άνθρωπο κάτω από αυστηρές προϋποθέσεις, δεν θα παραβαίνει τον όρκο του Ιπποκράτη, καθόσον ούτε θα υποδεικνύεται από τον ιατρό, ούτε θα δίνεται ελαφρά τη καρδία από αυτόν σε οποιονδήποτε το ζητάει, αλλά θα είναι αποτέλεσμα σεβασμού μιας συνειδητής επιλογής και εκπλήρωση της ανθρώπινης επιθυμίας για την δυνατότητα τερματισμού ενός ανυπόφορου βίου.

Δεν μπορούμε να σώζουμε υποχρεωτικά και με το ζόρι αυτούς τους ανθρώπους που δεν θέλουν να σωθούν, γιατί αν σώσω έναν άνθρωπο με τα δικά μου δεδομένα, δηλαδή τον βοηθήσω να επιβιώσει αλλά αυτός αισθάνεται δυστυχισμένος και νοιώθει ότι ζει ένα μαρτύριο, έναν καθημερινό εφιάλτη και βασανιστήριο «συνεχούς αναμονής του θανάτου», τότε δεν είναι πραγματικά σωτηρία, αλλά βασανιστικό μαρτύριο.

Σ’ αυτή τη περίπτωση η ευθανασία θα έπρεπε να ονομάζεται ευζωία. Γεννηθήκαμε χωρίς να το θέλουμε, χωρίς να μας ρωτήσουν και ζήσαμε όχι όπως θα θέλαμε, αλλά παλεύοντας να τα κάνουμε όπως θέλουμε. Τουλάχιστον δεν μπορούμε να επιλέξουμε και κάτω από όρους λογικούς, να τερματίζουμε τη ζωή μας όπως θέλουμε. Με αξιοπρέπεια ?

Η ζωή είναι δώρο από το θεό και ο τρόπος της διάθεσης της είναι αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε ανθρώπου, όχι υποχρέωση. Διαφορετικά δεν θα έπρεπε να υπάρχουν ήρωες σ αυτό τον κόσμο, δεν θα έπρεπε να υπάρχουν άνθρωποι που θυσιάζονται για τα πιστεύω τους. Δεν επιθυμώ να αποφασίζουν άλλοι για τη ζωή μου!

Κάποιοι οδηγούνται στην αυτοκτονία. Αυτοκτονία συνήθως κάτω από βίαιες συνθήκες αφού δεν υπάρχουν άλλες επιλογές. Δεν αναγνωρίζεται το δικαίωμα στον άνθρωπο να τερματίσει τη ζωή του. Πρέπει να ζήσει όσο περισσότερο γίνεται. Να εξαντλήσει όλα τα περιθώρια κι ας τυραννιέται και ας αισθάνεται ότι εξευτελίζεται και ας θέλει να ανοίξει η γη να τον καταπιεί. Πόσοι άνθρωποι ακόμα πρέπει να βασανιστούν και για πόσο καιρό, μέχρι να μπορέσουμε να βρούμε τις κατάλληλες προϋποθέσεις, κάτω από τις οποίες θα μπορούσε να δημιουργηθεί μια εναλλακτική λύση?

Πόσες οικογένειες πρέπει να καταστραφούν, για να συντηρούν στη ζωή τους βαριά πάσχοντες υπερήλικες γονείς τους, οι οποίοι δεν επιθυμούν καν αυτή τη ζωή? Ακόμα και αν τους λυπούνται όμως τα παιδιά τους κι αν ήθελαν να τους βοηθήσουν, τι θα μπορούσαν να κάνουν? Να σκοτώσουν οι ίδιοι τους γονείς τους και μετά να κινδυνεύουν να κατηγορηθούν για δολοφονία?

Πόσα άτομα πρέπει να καταδικαστούν αφοσιώνοντας τη ζωή τους στην φροντίδα ενός ανθρώπου, που μπορεί να είναι σαν φυτό και μάλιστα αρρωστημένο και που αν μπορούσε να μιλήσει θα έλεγε «λυπηθείτε με μωρέ, βοηθήστε με να πεθάνω».

Πόσοι άνθρωποι πρέπει να βασανίζονται άθελα τους για να ζήσουν χωρίς να το θέλουν!

Πόσες φορές πρέπει να μπει στο νοσοκομείο κάποιος χωρίς την ελπίδα να γίνει καλύτερα και μάλιστα καταλαμβάνοντας ένα κρεβάτι, το οποίο δεν βρίσκει κάποιος άλλος που θέλει να ζήσει, καταναλώνοντας οικονομικά κονδύλια για την ανύπαρκτη θεραπεία, ή μάλλον την άθελη συντήρηση του στη ζωή. Πόσο μάλλον σε ένα αδύναμο οικονομικά κράτος με ένα όχι και τόσο υγιές σύστημα υγείας

Και τελικά αυτή η κοινωνία θέλει να σώσει αυτούς που δεν θέλουν να σωθούν, ή δεν μπορούν να σωθούν και δεν μπορεί να σώσει αυτούς που προσπαθούν που απλώνουν χέρι, αυτούς που παλεύουν καθημερινά με τις αρρώστιες, με την έλλειψη χρημάτων, με την έλλειψη εργασίας, με την έλλειψη ασφάλειας και με την έλλειψη δικαιοσύνης.

Ένας από αυτούς που ευνοήθηκαν από το νόμο, ήταν ο Αφγανός που ενώ το 2013 είχε πετάξει σε γκρεμό 8 μέτρων την 23χρονη Σπυριδούλα στην Κέρκυρα, είχε συλληφθεί, είχε καταδικαστεί σε 10 χρόνια, είχε φυλακιστεί και το 2015 αποφυλακίστηκε και πήγε στη Γερμανία όπου βίασε και σκότωσε βάναυσα τη 19χρονη Μαρία Λάντεμπουργ. Η ζωή της Μαρίας ήταν μια υπόσχεση προσφοράς στην ανθρωπότητα όπως φαίνεται στο χαμόγελο της, στις σπουδές της στην ιατρική και στο ήθος που μαρτυρά η δήλωση της οικογένειας της μετά τη δολοφονία της: «Για 19 χρόνια η Μαρία ήταν μια αχτίδα ήλιου για την οικογένειά μας και έτσι θα παραμείνει. Είμαστε ευγνώμονες για αυτό το δώρο της ζωής της μαζί μας και είμαστε σίγουροι ότι είναι ασφαλής τώρα με τον Θεό»

Τον Αύγουστο του 2015 βασανίστηκε μέχρις θανάτου και ο 67χρονος εστιάτορας Μανώλης Οικονόμου στην Ύδρα από τρία άτομα που επίσης είχαν αποφυλακιστεί με τις ευνοϊκές διατάξεις του νόμου, όπως συνέβη άλλωστε και με το δολοφόνο του 27χρονου κοσμηματοπώλη Θόδωρου Παπαδόπουλου στη Νεάπολη Θεσσαλονίκης το Σεπτέμβριο του 2015 και άμα συνεχίσει κάποιος το ψάξιμο, δυστυχώς θα βρει χιλιάδες αποφυλακισμένους βαρυποινίτες για κακουργήματα και άλλα τραγικά παραδείγματα.

διαβάστε ακόμα...

https://en.wikipedia.org/wiki/Murder_of_Maria_Ladenburger

https://www.kathimerini.gr/politics/561397642/enas-poly-kakos-nomos/

https://eleftherostypos.gr/ellada/o-aimatobamenos-nomos-paraskeyopoyloy/

https://www.protothema.gr/greece/article/1137464/nomos-paraskeuopoulou-17000-apofulakiseis-tin-periodo-2015-2019/

https://www.dailymail.co.uk/news/article-4004480/Pictured-Afghan-migrant-17-modelled-gangsta-rappers-raped-murdered-EU-official-s-daughter-met-work-refugees.html

Ακόμα και η Ένωση Εισαγγελέων είχε εκφράσει τις αντιρρήσεις της επισημαίνοντας ότι: «Οι ρυθμίσεις αυτές ισοδυναμούν με ακύρωση των δικαστικών αποφάσεων και αναιρούν το γενικό και ειδικό προληπτικό αποτέλεσμα της επιβληθείσας ποινής» όπως φαίνεται εδώ... Πηγή: iefimerida.gr https://www.iefimerida.gr/news/450059/stoiheia-sok-pano-apo-12000-kratoymenoi-ehoyn-apofylakistei-me-ton-nomo-paraskeyopoyloy

Δημοσιογράφοι από όλο τον κόσμο συνεργάστηκαν για να αποκαλύψουν μια από τις χειρότερες πραγματικότητες στη ζωή μας. Κατάφεραν λοιπόν με κόπο, αγωνία και ρίσκο, ακόμα και για τις ζωές τους, να αποκαλύψουν τα PANAMA … PAPERS.

Η διαρροή των ονομάτων των «Αρχείων του Παναμά» προκάλεσε μεγάλη ανησυχία στους «δυνατούς» και τους πλούσιους ολόκληρου του πλανήτη, αφού μεταξύ των ονομάτων βρίσκονταν πολλοί αρχηγοί κρατών, πολλοί επιχειρηματίες, τραπεζίτες δημόσιοι λειτουργοί, δημοσιογράφοι, ποδοσφαιριστές, τραγουδιστές, ηθοποιοί, ακόμα και πλούσια άτομα από παράνομες δραστηριότητες του κοινού ποινικού δικαίου. Και όλοι αυτοί οι εκατομμυριούχοι έκρυβαν τα εισοδήματα τους στους φορολογικούς παραδείσους, για να αποφύγουν την φορολογία και τη συνεισφορά στο κοινό καλό, αλλά και για να αποκρύψουν ποσά, που δεν θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν την κατοχή τους με νόμιμα μέσα.

Μια από τους δημοσιογράφους που είχαν πρωτοστατήσει στις συγκλονιστικές αποκαλύψεις των σκανδάλων των Panama Papers, η Μαλτέζα Daphne Garuana Galizzia, δολοφονήθηκε άγρια στη Μάλτα, προφανώς για παραδειγματισμό.

Αλλά οι άνθρωποι έχουν αποδείξει ότι μπροστά στη στέρηση της ελευθερίας και την αδικία πνίγονται και δεν υπολογίζουν ούτε το θάνατο. Λίγες μέρες μετά την δολοφονία της, νέες αποκαλύψεις, νέα ονόματα βασιλιάδων, πρωθυπουργών, προέδρων, εταιρειών, εκατομμυριούχων που έκρυβαν τους πολύτιμους θησαυρούς τους στους οικονομικούς παραδείσους, όπως κάποτε έκρυβαν οι πειρατές τα σεντούκια με τη λεία τους, σε μυστικά μέρη, σε κάποια απομακρυσμένα ερημονήσια και ζωγράφιζαν χάρτες για να μπορέσουν να τα ξαναβρούν. Εκατομμύρια τέτοιοι νέοι «χάρτες», διέρρευσαν μετά από τη συνέχιση της έρευνας του παγκόσμιου δικτύου των δημοσιογράφων και αυτή τη φορά πήραν το όνομα «PARADISE PAPERS»

Είναι τέτοια η δύναμη της ανθρώπων, που ένας άνθρωπος από μόνος του θα μπορούσε να αλλάξει τη ροή της πορείας όλου του κόσμου! Ένας μόνος του, θα μπορούσε να ανακαλύψει ή να εφεύρει κάτι τόσο σημαντικό, που να βοηθήσει ή ακόμα να σώσει όλους τους ανθρώπους στη γη, ενώ ένας άλλος, με ένα λάθος τράβηγμα της σκανδάλης, θα μπορούσε να στερήσει από τον κόσμο τον προηγούμενο άνθρωπο, ή με ένα λάθος πάτημα ενός κουμπιού, θα μπορούσε να καταστρέψει την ανθρωπότητα και τον πλανήτη ολόκληρο. Άλλωστε το να καταστρέφεις είναι πολύ πιο εύκολο από το να δημιουργείς! Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες ικανότητες, για να σκοτώσει κάποιος ένα ανθρώπινο «διαμάντι», ακόμα και ένα ανθρώπινο «σκουπίδι» μπορεί να το κάνει αυτό.

Αυτό ήταν και το τραγικό αποτέλεσμα των αποκαλύψεων. Αντί να ξεσηκωθεί ο κόσμος σε κάθε γωνία του πλανήτη και να πάρει τους ανήθικους με τις πέτρες, ξεκίνησαν οι δολοφονίες αυτών των ανθρώπων, που έβλεπαν τη δουλειά τους σαν λειτούργημα, θέλοντας να «ξεσκαρτέψει» ο κόσμος και να γίνει λίγο καλύτερος. Ο ένας μετά τον άλλον, οι δημοσιογράφοι που ερευνούσαν τα φαινόμενα της παγκόσμιας διαφθοράς, εύρισκαν τραγικό θάνατο, όπως ο 27χρονος Γιαν Κούτσιακ (Ján Kuciak), που εντοπίστηκε νεκρός μαζί με την άτυχη σύντροφο του, στο διαμέρισμα τους στη Μπρατισλάβα και η γλυκιά Βικτόρια Μαρίνοβα (Victoria Marinova) που άφησε την τελευταία της πνοή στη Βουλγαρία, με την ιατροδικαστική έκθεση να επιβεβαιώνει ότι πρώτα βιάστηκε και εν συνεχεία δολοφονήθηκε άγρια, αλλά και άλλοι πολλοί ανά τον κόσμο, με τραγικότερο όλων τον Σαουδάραβα Τζαμάλ Κασόγκι, ο οποίος τεμαχίστηκε ζωντανός μέσα στο προξενείο της Σαουδικής Αραβίας στην Κωνσταντινούπολη και το διαμελισμένο σώμα του σκορπίστηκε και δεν βρέθηκε ποτέ.

Το νόημα που κάποιοι ήθελαν να περάσει, είναι ότι για να γίνει κάποιος δημοσιογραφικός αστέρας, θα πρέπει να λέει τα νέα, τα οποία δεν θα ενοχλούν τους βασιλιάδες του πλούτου, ενώ οι πραγματικοί αστέρες, οι σωστοί και αδιάφθοροι δημοσιογράφοι, έδυαν απροστάτευτοι. Είναι όμως πραγματικά κρίμα μεγάλο, κάποιοι άνθρωποι να ρισκάρουν τα πάντα και να θυσιάζονται για την αποκάλυψη της αλήθειας και τελικά να μη «βγαίνει» τίποτα ουσιαστικό απ’ όλο αυτό και να μην διορθώνεται κανένας.

Πρόσφατα αποκαλύφθηκαν από την ICIJ και τα «PANDORA PAPERS» μια από τις μεγαλύτερες λίστες που καταδεικνύουν για άλλη μια φορά το μέγεθος της παγκόσμιας διαφθοράς. “Ε, και τι έγινε, άλλη μια λίστα!” θα μπορούσε να πει κάποιος!

Πόσα ακόμα “PAPERS” πρέπει να αποκαλυφθούν και πόσοι δημοσιογράφοι να θυσιαστούν, ώστε επιτέλους να παρθούν κάποια μέτρα. Αλλά από ποιον? Για άλλη μια φορά γίνεται ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχει παγκόσμια Δικαιοσύνη. Γιατί όσο δίκαια και να είναι όλα τα κράτη του κόσμου, αν υπάρχει έστω και ένα μικρό σημείο στον πλανήτη (όπως ο φορολογικός παράδεισος των Cayman Islands) που να μένει ανεξέλεγκτο και εκτός των κανόνων δικαίου, τότε εκεί θα βρει καταφύγιο, η αδικία ολόκληρου του κόσμου.

Αν υπήρχε κάποιος που θα έπρεπε για άλλη μια φορά να επέμβει σε τέτοια θέματα παγκόσμιας κλίμακας, θα ήταν ο ΟΗΕ με τα όργανα του, το Διεθνές Δικαστήριο της Δικαιοσύνης και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, αλλά για άλλη μια φορά απουσιάζουν και για άλλη μια φορά κρίνονται κατώτερα των περιστάσεων.

ΣΧΟΛΙΑ No 8Γ EINAI ΙΔΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΡΩΤΗΣΗ Νο7 (κοιτάξτε στο “MORE” προηγούμενη ερώτηση) ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ ΕΔΩ…

Στην Ελλάδα δολοφονήθηκαν οι δημοσιογράφοι Σωκράτης Γκιόλιας και Γιώργος Καραϊβάζ έξω από τα σπίτια τους. Από τις φονικές ενέδρες που τους έστησαν, δέχτηκαν και οι δυο δεκάδες πυροβολισμούς και σφαίρες, για να σιγουρευτούν οι δολοφόνοι ότι θα κλείσουν για πάντα τα στόματα τους.

Οι φονιάδες δυστυχώς παραμένουν ασύλληπτοι και το οργανωμένο έγκλημα δεν κινδυνεύει από το ρεπορτάζ.

Μόνο εμείς κινδυνεύουμε να μην μάθουμε ποτέ αυτά που θα έπρεπε να μαθαίναμε, για να ξεβρομίσει λιγάκι αυτός ο κόσμος και μαθαίνουμε πράγματα που μας είναι αχρείαστα και κοιμίζουν και αποβλακώνουν τα μυαλά μας.

Ο ΟΗΕ συγκλονισμένος από την παγκόσμια έκταση του φαινομένου αποφάσισε να δράσει. Καθιέρωσε λοιπόν με απόφαση της γενικής συνέλευσης του οργανισμού την 2 Νοεμβρίου κάθε έτους, ως παγκόσμια ημέρα τερματισμού της ατιμωρησίας των εγκλημάτων κατά των δημοσιογράφων!

Εμείς τι θα κάνουμε? Θα περιμένουμε κάθε χρόνο αυτή τη μέρα για να γιορτάζουμε τη μνήμη των αδικοχαμένων ηρώων της εποχής μας ή κάθε μέρα θα πολεμάμε μαζί τους για ένα καλύτερο σήμερα και για ένα καλύτερο αύριο?

...................................................................................................

Άλλο ένα παράδειγμα «δυσάρεστων» αποκαλύψεων, αποτελεί η περίπτωση του 26χρονου δημοσιογράφου Ρομάν Προτάσεβιτς (Roman Protasevich) που ταξίδευε από την Αθήνα στην πρωτεύουσα της Λιθουανίας, Βίλνιους, όταν το αεροσκάφος στο οποίο επέβαινε υποχρεώθηκε να προσγειωθεί στο Μινσκ, όπου και συνελήφθη.

Η Ελλάδα καταδίκασε έντονα την πράξη «κρατικής αεροπειρατείας» στην πτήση της Ryanair FR 4978, που εκτελούσε το δρομολόγιο Αθήνα-Βίλνιους, εξαναγκάζοντας τη σε προσγείωση στο Μινσκ της Λευκορωσίας, θέτοντας σε κίνδυνο και προσωρινή ομηρία τους συνολικά 171 επιβαίνοντες, προκειμένου να συλλάβουν παράνομα τον δημοσιογράφο, ο οποίος εξέφραζε δημοσίως την αντίθεσή του στον επί 17 χρόνια πρόεδρο της Λευκορωσίας, Λουκασένκο.

Οι κατηγορίες εναντίον του ήταν, διοργάνωση μαζικών διαδηλώσεων, διατάραξη της δημόσιας τάξης και υποκίνηση μίσους, επειδή εξέφραζε την άποψη του και μετέδιδε τις επιχειρήσεις βίαιης καταστολής των διαδηλώσεων-διαμαρτυριών κατά του προέδρου της Λευκορωσίας, λόγω του ότι υπήρχαν υποψίες για νοθευμένο εκλογικό αποτέλεσμα, αλλά και καταγγελίες για αυθαίρετες συλλήψεις ανθρώπων, βασανισμούς και κακοποιήσεις.

Η εξέλιξη των πραγμάτων έδειξε ότι μάλλον οι υποψίες και οι πληροφορίες, πρέπει να ήταν βάσιμες.

Που είναι όμως η παρέμβαση της παγκόσμιας κοινότητας. Που είναι η προστασία της ελευθερίας έκφρασης και της ελευθερίας του τύπου? Μήπως δεν είναι δικό μας θέμα? Μήπως είναι πρόβλημα των Λευκορώσων και η παγκόσμια κοινότητα δεν έχει κανένα λόγο να επέμβει? Ας το λύσουν μόνοι τους και ας σκοτωθούν μερικές χιλιάδες κόσμος?

Αν ένας πρόεδρος κάνει κατάχρηση του αξιώματος του και μετατρέπει την Δημοκρατία σε Μοναρχία, τότε ποιος θα βοηθήσει το λαό που μπορεί να εξαπατήθηκε ή μπορεί να υποφέρει ή να φοβάται, αν όχι η υπόλοιπη ανθρωπότητα εξασφαλίζοντας τουλάχιστον το δίκαιο και το ανόθευτο της εκλογικής διαδικασίας?

Πως μπορεί να γίνει αυτό..

Η ανεξέλεγκτη καλλιέργεια, παραγωγή και διάθεση ναρκωτικών ουσιών πρέπει να είναι παράνομη. Οι βαρόνοι ναρκωτικών πρέπει να σταματήσουν να υπάρχουν και πρέπει να σταματήσουν να θησαυρίζουν και να γίνονται επικίνδυνοι παρανομώντας.

Ίσως θα έπρεπε να δίνονται ειδικές άδειες καλλιέργειας, διάθεσης και χρήσης ναρκωτικών, με αυστηρούς όρους, αλλά πάνω απ όλα πολύ καλή ενημέρωση του πληθυσμού από την παιδική ηλικία και βοήθεια των ατόμων που γίνονται εξαρτημένα, αλλά μέχρι εκεί.

Την εποχή της ποτοαπαγόρευσης ήταν παράνομοι και φυλακίζονταν και οι πότες αλκοολούχων ποτών, αλλά αυτό πλέον δεν ισχύει. Ευτυχώς δεν καταστράφηκαν όλοι με το ποτό.

Αν κάποιος θέλει να ζήσει τη ζωή του σαν ένα ψέμα, αν κάποιος θέλει να αυτοκαταστραφεί αν κάποιος θέλει να ζήσει εξαρτημένος, φυλακισμένος σε ένα κελί που φτιάχνει μόνος του για τον εαυτό του, θα το κάνει. Μπορεί να βρει πολλούς τρόπους …

Από την άλλη πλευρά θα μπορούσαν να συνεχιστούν ιατρικές έρευνες με τις ουσίες αυτές που έχουν απαγορευτεί εδώ και πολλά χρόνια, με τις οποίες θα μπορούσαν πιθανώς να ανακαλυφθούν εναλλακτικές θεραπείες σε κάποιες ασθένειες και κάποιοι άνθρωποι να ωφεληθούν από μια σωστή και λογική χρήση.

Δεν μπορεί η ανθρωπότητα να σώζει αυτούς που δεν θέλουν να σωθούν. Εδώ καλά καλά δεν μπορούμε να σώσουμε αυτούς που θέλουν να σωθούν. Ο κάθε άνθρωπος πρέπει να έχει δικαίωμα στην αυτοδιάθεση ακόμα και αν αυτή είναι αυτοκαταστροφική, αρκεί να μην καταστρέφει τους άλλους γύρω του.

Για παράδειγμα στο μεταναστευτικό ζήτημα, άρχισαν να σχηματίζονται διάφορες ομάδες, ανάλογα με τα κοινά συμφέροντα των κρατών, που δεν ακολουθούσαν τις αποφάσεις της ΕΕ. Αυτές ακολουθούσαν δική τους πολιτική, ιδιαίτερα σε θέματα που αφορούσαν τους πρόσφυγες και τους μετανάστες από τις μουσουλμανικές χώρες, φτιάχνοντας έτσι μικρότερες ενώσεις κρατών και σηκώνοντας φράχτες μεταξύ των κρατών, αντί της κοινής πολιτικής και αντιμετώπισης. Αυτό δεν λέγεται ένωση αλλά διαχωρισμός.

Ακόμα και στο θέμα της αλληλεγγύης, υπάρχουν πολλά κενά και τείνει να δημιουργηθεί ένα χάσμα μεταξύ Βορρά και Νότου, φτωχών και πλούσιων, δυνατών και αδυνάτων. Αυτό δεν λέγεται ένωση αλλά διαχωρισμός.

Ιδιαίτερα με την Ελλάδα που αποτελεί το δύσκολο σύνορο της Ευρώπης, αφού έχει συνέχεια να αντιμετωπίσει ένα δύστροπο γείτονα, επιθετικό, απειλητικό, παράλογα διεκδικητικό, απλά και μόνο γιατί μπορεί λόγω ισχύος, αφού έχει εξαπλάσια εδαφική έκταση και οκταπλάσιο πληθυσμό από την Ελλάδα, την κρίσιμη στιγμή που θα περίμενε κάποιος να δει την αλληλεγγύη, το ηθικό καθήκον της αλληλοβοήθειας, της υποχρέωσης που έχουν τα μέλη μιας ομάδας να υποστηρίζονται και να ενισχύονται αμοιβαία, αυτό που βλέπει είναι ότι υπερισχύουν τα συμφέροντα. Οι μεμονωμένες εμπορικές σχέσεις των κρατών με την Τουρκία, δείχνουν ως πρώτη προτεραιότητα. Ακόμα και αν αφορά οπλικά συστήματα σε ένα επιθετικό κράτος υπερεξοπλισμένο που μπορεί να τα χρησιμοποιήσει εναντίων συμμάχων, το δίκαιο έρχεται σε δεύτερη μοίρα, το bulling μεταξύ των κρατών δεν μετράει. Αρκεί να μην διαταραχθούν οι εμπορικές σχέσεις. Αυτό δεν λέγεται ένωση αλλά διαχωρισμός.

Δυστυχώς η Ελλάδα δεν αποτελεί την εξαίρεση, αφού και η πληττόμενη Ιταλία κατά τη διάρκεια της πανδημίας αισθάνθηκε αβοήθητη.

Αν πραγματικά υπήρχαν φιλικές αδελφικές σχέσεις μεταξύ των μελών κρατών, ίσως και οι Βρετανοί, αυτοί οι σίγουρα Ευρωπαίοι φίλοι, ίσως δεν αποφάσιζαν την αποχώρηση από την ΕΕ που αποφάσισαν με κρύα καρδία.

Ακόμα και στην περίπτωση που κάποιος τελικά αθωωθεί από ένα δικαστήριο, μπορεί και πρέπει να ζητηθεί συγνώμη, να δοθούν όλες οι απαραίτητες διευκρινήσεις και να γίνουν όλες οι απαραίτητες ενέργειες για την αποκατάσταση της φήμης και της υπόληψης του ατόμου.

Άνθρωποι είμαστε και σφάλματα κάνουμε, το θέμα είναι να μπορούμε να τα διορθώνουμε και να μην τα επαναλαμβάνουμε, αλλά και να μάθουμε να συγχωρούμε αυτούς που αξίζουν τη συγνώμη μας.

Το άγαλμα της Ελευθερίας, αυτό το Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς που τοποθετήθηκε στην είσοδο του λιμανιού της Νέας Υόρκης και παρουσιάστηκε επίσημα τον Οκτώβριο του 1886 προκαλώντας το ασταμάτητο χειροκρότημα του κοινού για 15 λεπτά, καλωσόρισε περισσότερους από 12 εκατομμύρια μετανάστες (οι Ευρωπαίοι πρόγονοι των Αμερικανών) κρατώντας στο υψωμένο δεξί της χέρι έναν πυρσό για να διαφωτίζει τον κόσμο και στο αριστερό της μια πλάκα στην οποία αναγράφεται η ημερομηνία «4 Ιουλίου 1776», (ημέρα ανεξαρτησίας των ΗΠΑ).

Το γιγαντιαίο άγαλμα από ατσάλι (το ύψος του χωρίς τη βάση είναι 46,5 μέτρα, ενώ με τη βάση 93) που είναι ένα δώρο από τη Γαλλία προς τις Ηνωμένες Πολιτείες, μας δείχνει τι μεγαλειώδη πράγματα μπορούν να δημιουργηθούν με την φιλία και τη συνεργασία των εθνών. Δημιουργήθηκε με χρήματα που συγκεντρώθηκαν από μικρές δωρεές, από το σύνολο των Γάλλων και των Ευρωπαίων μεταναστών που ένοιωσαν και έγιναν Αμερικανοί. Δεν πρέπει να υπήρξε άνθρωπος της εποχής, που δεν έδωσε έστω και λίγα σεντς για να φτιαχτεί το άγαλμα της Ελευθερίας, αφού οι πλούσιοι δεν ήταν και τόσο πρόθυμοι να χρηματοδοτήσουν την κατασκευή του.

Ήταν ιδιαίτερα ενθαρρυντικό για τους ανθρώπους σε ολόκληρο τον κόσμο να γνωρίζουν ότι η Ελευθερία υπάρχει και δεν αποτελεί άπιαστο όνειρο, αλλά κοινό ανθρώπινο πόθο, αφού δεν υπήρχε λαός που δεν είχε πολεμήσει για την ελευθερία του, ενώ την ίδια στιγμή συνεχιζόταν ο αγώνας των υπόδουλων Ελλήνων για την απελευθέρωση από τον Οθωμανικό Ζυγό με το σύνθημα «Ελευθερία ή Θάνατος».

Σε μια κοινωνία ελεύθερη όμως χρειάζεται και κάτι ακόμα, για να ζουν οι άνθρωποι ειρηνικά και να μπορέσουν να κοιτάξουν μπροστά και να προοδεύσουν και αυτό το πρώτο σημάδι του πολιτισμού είναι …

Σε μια κοινωνία ελεύθερη όμως χρειάζεται και κάτι ακόμα, για να ζουν οι άνθρωποι ειρηνικά και να μπορέσουν να κοιτάξουν μπροστά και να προοδεύσουν και αυτή η αναγκαία προϋπόθεση είναι η Δικαιοσύνη.

Αν λοιπόν επιθυμούσαμε να δημιουργήσουμε ένα δεύτερο άγαλμα, ισάξιο αυτού της Ελευθερίας, αυτό θα έπρεπε να είναι το άγαλμα της Δικαιοσύνης, και μια ταιριαστή γι’ αυτό θέση θα ήταν πάνω στη διχοτομημένη και πολύπαθη μεγαλόνησο, την Κύπρο, που βρίσκεται κοντά και ανάμεσα σε Ευρώπη, Ασία και Αφρική!

Γυναίκα κι αυτή, με ένα μαντήλι δεμένο μπροστά στα μάτια της για να μην βλέπει και επηρεάζεται η κρίση της από την όψη ή από την εμφάνιση ή από τυχόν συμπάθειες και αντιπάθειες, έτοιμη να ζυγίσει με τη ζυγαριά που κρατά (την ίδια ζυγαριά με την οποία όλοι οι άνθρωποι είμαστε προικισμένοι και κουβαλάμε μέσα μας για να ξεχωρίζουμε το σωστό από το λάθος, το καλό από το κακό) τις πράξεις των ανθρώπων και να αποδώσει τις αμοιβές και τις τιμωρίες που αρμόζουν στον καθένα, έχοντας στ’ άλλο της χέρι σπαθί γυμνό, όχι για να σφάξει κανέναν μα για να μην τολμήσει κανείς να την αμφισβητήσει.

Έτσι βλέποντας εμείς και οι απόγονοι μας το άγαλμα της Δικαιοσύνης, θα έχουμε την ευκαιρία να θυμόμαστε και να μην ξεχνάμε τις πραγματικές αξίες στη ζωή του ανθρώπου, αυτές που θα πρέπει να επιδιώκουμε, αυτές που να πετύχουμε στις ζωές μας για να ανεβαίνουμε και να καλυτερεύουμε, αυτές που πρέπει να ακολουθούμε για να μπορέσουμε να ζήσουμε καλύτερα και να μην χάνουμε το δρόμο μας ακολουθώντας άλλα πρόσκαιρα και ασήμαντα αγαθά, επαναλαμβάνοντας λάθη του παρελθόντος.

Ο Σωκράτης, ο πρώτος φιλόσοφος, καταδικάστηκε σε θάνατο από μια δίκη «στημένη» και μια απόφαση δικαστηρίου νοθευμένη. Φεύγοντας είπε στους Αθηναίους «Τώρα πια είναι ώρα να φύγουμε, εγώ για να πεθάνω κι εσείς για να ζήσετε. Ποιος από εμάς πηγαίνει σε καλύτερο μέρος, κανείς δεν ξέρει, παρά μόνο ο θεός». Αυτός είχε ήσυχη την συνείδηση του, οι άλλοι?

Παρόλο που οι μαθητές του τον παρακαλούσαν να δραπετεύσει, αυτός προτίμησε να πιει το κώνειο και να πεθάνει στη φυλακή, παρά να παραβεί τους νόμους της πατρίδας του, θυσιάζοντας τον εαυτό του για να δείξει την πραγματική σημασία και την αξία της Δικαιοσύνης, σε σχέση με την απόδοση της Δικαιοσύνης από τα ανθρώπινα δικαστήρια. Είναι τέτοια η αξία της δικαιοσύνης που είναι καλύτερος ο δίκαιος θάνατος παρά η άδικη ζωή!

Χρειάστηκε να περάσουν περίπου 2.400 χρόνια και το 2012 έγινε επανάληψη της δίκης του Σωκράτη στην νεότερη Αθήνα, από γνωστούς δικηγόρους και δικαστές, χρησιμοποιώντας τους νόμους της εποχής εκείνης και τελικά αθωώθηκε, δικαιώθηκε!

Το χρέος των ανθρώπων είναι να φέρουν την απόδοση της δικαιοσύνης από τα ανθρώπινα δικαστήρια (τους νόμους και την εφαρμογή τους) να είναι στα μέτρα του αισθήματος της δικαιοσύνης των ανθρώπων.

Οι ανώτατοι δικαστές θα πρέπει να εκλέγονται από την ενισχυμένη πλειοψηφία της Βουλής (όπως απαιτούνται τα 2/3 για τον πρόεδρο της Δημοκρατίας) και όχι να διορίζονται από την εκάστοτε κυβέρνηση και τον αντίστοιχο πρωθυπουργό ή πρόεδρο.

Θα έπρεπε να βελτιωθούν οι διαδικασίες αξιολόγησης των δικαστικών, ώστε να εκλέγονται οι καλύτεροι για να καθίσουν στις ανώτερες δικαστικές έδρες και να ασκήσουν το ιερό λειτούργημα αυτής της εξουσίας.

Πιστεύω ότι η Δικαιοσύνη θα πρέπει να ενισχυθεί άμεσα και στο έπακρο. Οικονομικά, σε ανθρώπινο δυναμικό, σε υποδομές, σε εξελιγμένες διαδικασίες ηλεκτρονικής καταγραφής και σε ότι άλλο χρειαστεί, ώστε να φτάσει στο ύψος που της αξίζει, σαν μια από τις κύριες εξουσίες και δυνάμεις της ανθρωπότητας. Είναι ανεπίτρεπτο στο εμπόριο και τις οικονομικές συναλλαγές οι διαδικασίες να τρέχουν την γρήγορη διαδρομή ενώ οι διαδικασίες εφαρμογής της δικαιοσύνης να παραμένουν στάσιμες.

Θα πρέπει ακόμα να εξασφαλιστεί η προστασία από τις παρεμβάσεις ισχυρών πολιτικών και οικονομικών παραγόντων που πιθανώς επιδιώκουν να επηρεάσουν τις δικαστικές αποφάσεις προς ίδιον όφελος, άλλες φορές θέλοντας να προκαταβάλλουν την έκβαση της δίκης στοχεύοντας σε κάποιο επιθυμητό αποτέλεσμα και άλλες φορές δημιουργώντας κολλήματα.

Δυστυχώς ο χώρος της δικαιοσύνης είναι γεμάτος παράθυρα, ορθάνοιχτα, μισάνοιχτα ή ελαφρά ανοιχτά, απ όπου ισχυρά δικηγορικά γραφεία βρίσκουν τη δύναμη να επεμβαίνουν στον τρόπο λειτουργίας, χρησιμοποιώντας κάθε δυνατό μέσο θεμιτό ή αθέμιτο προκειμένου να εξασφαλίζουν την νίκη του πελάτη τους. Μερικές φορές βρίσκουν τρόπο να επέμβουν στην επιλογή των ενόρκων, μερικές φορές ακόμα και στην επιλογή του δικαστή, ενώ κάποιοι δεν θα δίσταζαν να χρησιμοποιήσουν και επαγγελματίες ψευδομάρτυρες.

Δυστυχώς πολλές φορές η έκβαση μιας δίκης μπορεί να έχει διαφορετικό αποτέλεσμα, ανάλογα με τον κάθε δικαστή που κάθεται στην έδρα του δικαστηρίου. Δηλαδή ο κάθε δικαστής μπορεί να εκδικάσει μια υπόθεση κατά προσωπικό τρόπο, λες και η Θεία Δίκη θα μπορούσε να έχει πολλές διαφορετικές απόψεις.

Δυστυχώς οι μηχανισμοί της δικαιοσύνης δεν μπορούν να ελέγξουν πιθανώς χρηματισμένους (επαγγελματίες) μάρτυρες, αφού δεν υπάρχουν ηλεκτρονικά συστήματα ώστε να γίνονται διασταυρώσεις της αξιοπιστίας και της φερεγγυότητας τους.

Δυστυχώς πολλοί μάρτυρες φοβούνται να καταθέσουν στα δικαστήρια, γιατί ακόμα δεν έχει εξελιχθεί και δεν έχει γίνει αυτόματη η διαδικασία προστασίας μαρτύρων, με αποτέλεσμα πολλοί μάρτυρες κατηγορίας εγκληματικών οργανώσεων ή των ισχυρών της παρανομίας να βρίσκονται νεκροί ο ένας μετά τον άλλο, όταν δεν υποκύπτουν απλά στους εκβιασμούς.

Δυστυχώς πολλοί τίμιοι Δικαστικοί εκβιάζονται και φοβούνται για τη ζωή τους και ενώ θα έπρεπε να είναι οι πιο προστατευμένοι άνθρωποι στον πλανήτη, δεν είναι λίγοι αυτοί που θυσιάστηκαν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους.

Τέλος πιστεύω ότι η δικαιοσύνη πρέπει να αποκτήσει λόγο για τα σοβαρά κοινωνικά θέματα, δια των εκλεγμένων αντιπροσώπων της.

Σε αυτό το σημείο το Cosmovote επιθυμεί να αποδώσει φόρο τιμής και δόξας στους αδέκαστους και αδιάφθορους δικαστές που έρχονται πρώτοι στο μυαλό μας και σε όλους τους άλλους που πέρασαν από αυτόν τον κόσμο, δίνοντας ελπίδα σε όλους εμάς τους υπόλοιπους, ότι μπορεί να υπάρξει δικαιοσύνη στη Γη. Στη μνήμη τους προσευχόμαστε να είναι για πάντα, αιώνια και φωτεινά παραδείγματα, για αυτούς που ακολουθούν.

Αναστάσιος Πολυζωϊδης https://en.wikipedia.org/wiki/Anastasios_Polyzoidis

Γεώργιος Τερτσέτης https://en.wikipedia.org/wiki/Georgios_Tertsetis

Τζοβάνι Φαλκόνε https://en.wikipedia.org/wiki/Giovanni_Falcone

Πάολο Μπορσελίνο https://en.wikipedia.org/wiki/Paolo_Borsellino

Οι ψήφοι διαμαρτυρίας θα μετρήσουν, όταν ο αριθμός των ανθρώπων που θα τους χρησιμοποιήσει θα είναι αξιοσημείωτος και δεν θα μπορεί να αγνοηθεί .

Ο κόσμος δεν έχει μια φωνή για να μιλήσει και οι μόνη περίπτωση που προσπαθεί να ακουστεί, είναι με τις εκλογές. Τότε προσπαθεί να στείλει κάποια μηνύματα και πρέπει εκείνη τη μέρα να δοθεί η ευκαιρία στους ψηφοφόρους, τουλάχιστον μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια, να λένε πραγματικά την γνώμη τους. Τότε τουλάχιστον θα μπορούμε να λέμε, ότι αυτό που επάθαμε το αξίζαμε.

Δυστυχώς όμως ακόμα και τότε οι λέξεις που έχουμε μάθει να χρησιμοποιούμε είναι πολύ λίγες και δεν βγάζουν καλά καλά νόημα. Πράσινο, Μπλε ή Κόκκινο κόμμα είναι πολύ μικρό λεξιλόγιο. Όπως λέμε μαμ, κακά και νάνι.

Μήπως πρέπει να θεωρήσουμε ότι μεγαλώσαμε πια, ότι ωριμάσαμε, ενηλικιωθήκαμε και να μάθουμε κι άλλες λεξούλες ναι να μπορέσουμε να εκφράσουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε?

Όταν κανένα από τα κόμματα σε συνδυασμό με τις ηγετικές τους φυσιογνωμίες, δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη στον ψηφοφόρο ότι είναι έτοιμα ή κατάλληλα να αναλάβουν την διακυβέρνηση της χώρας του, τότε τι πρέπει να ψηφίσει?

Δεν θα έπρεπε να υπάρχει αυτή η επιλογή και η δυνατότητα να εκφράζει ο λαός την ανησυχία του ή την δυσαρέσκεια του, ακόμα και αν ο ψηφοφόρος δεν θελήσει να την χρησιμοποιήσει ποτέ? Αλλά αν την χρησιμοποιήσει δεν θα έπρεπε να γνωρίζουμε και τι θα συμβεί?

Λ-Ε-Υ-Κ-Ο γράμμα-γράμμα, συλλαβή τη συλλαβή θα καταφέρουμε να την ψελλίσουμε και να καταλάβουμε την σημασία της.

Τις μέρες των εκλογών, ή μάλλον τις νύχτες, δεν υπάρχουν χαμένοι, δεν υπάρχουν καν νικητές, υπάρχει μόνο η ετυμηγορία του λαού και πρέπει ευλαβικά να προσπαθήσουμε να την αφουγκραστούμε, να την αποκρυπτογραφήσουμε και να ερμηνεύσουμε τη θέληση του και τους πιθανούς φόβους του.

Για να γίνει αυτό πρέπει να ξεκαθαριστεί η σημασία της Λευκής ψήφου στους πολίτες και τους πολιτικούς και όλοι οι άνθρωποι να γνωρίζουμε και να συμφωνούμε ότι το Λευκό ψηφοδέλτιο σημαίνει ξεκάθαρα ένα μόνο πράγμα, ότι δηλαδή… «δεν θέλω να κυβερνήσει κανένα από τα υποψήφια κόμματα από μόνο του» και επίσης να μάθουμε το τι θα μπορούσε να συμβεί αν ένα μεγάλο ποσοστό εκλογέων ψήφιζαν Λευκό!

Για παράδειγμα, αν δεν υπάρχει αυτοδυναμία του πρώτου κόμματος και το Λευκό πάρει πολλές ψήφους (περισσότερες από το κόμμα που θα συμμαχούσε με το πρώτο για σχηματισμό κυβέρνησης συνασπισμού) ή ακόμα και για το ακραίο σενάριο που η Λευκή ψήφος θα έφτανε να πάρει μεγαλύτερο ποσοστό από το πρώτο κόμμα! (Ακόμα και τότε θα προσμετρούνταν μαζί με τα άκυρα?)

Σε αυτές τουλάχιστον τις περιπτώσεις πρέπει να συμφωνήσουν πολιτικοί και πολίτες, ότι θα έπρεπε να κυβερνούν όλα τα κόμματα μαζί, σχηματίζοντας μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας με βάση την απλή αναλογική, ώστε να αναζητήσουν πιθανά λάθη, καλύτερες θέσεις και να επιδιώξουν όλοι μαζί τη βελτίωση του συστήματος.

Μόνο έτσι θα μπορέσει η Λευκή ψήφος να παίξει επιτέλους το ρόλο για τον οποίο θεσπίστηκε και το έργο για το οποίο προοριζόταν.

Οι αποφάσεις που παίρνουμε καθορίζουν τις ζωές μας. Το θέμα είναι να βρούμε το πώς μπορούμε να παίρνουμε τις καλύτερες δυνατές αποφάσεις.

Και οι καλύτερες αποφάσεις είναι αυτές που γίνονται αποδεκτές από τους περισσότερους. Δηλαδή με την ψηφοφορία, δηλαδή την δημοκρατία και όχι με την μοναρχία ή την βασιλεία ή την ολιγαρχία καθεστώτα που δοκιμάστηκαν και δεν επικράτησαν.

Αφού όμως δεν είναι δυνατό να ψηφίζουν όλοι για όλα, ψηφίζουν όλοι μια φορά κάθε 4 χρόνια και εκλέγουν τους «θεωρητικά» καλύτερους, έτσι ώστε να εφαρμόζουν ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα και να λαμβάνουν αυτοί τις αποφάσεις, μέσω ενός μικρότερου υλοποιήσιμου μοντέλου αναλογικής ψηφοφορίας και πάλι μέσω της πλειοψηφίας.

Αυτά όμως προϋποθέτουν την ύπαρξη συνείδησης και την ελευθερία της έκφρασης της.

Όμως σε επίπεδο εκλεγμένων ηγετών στις ψηφοφορίες στη βουλή δεν υπάρχει ή μάλλον δεν ακούγεται η φωνή της συνείδησης. Αυτό που ακούγεται είναι η θέση του προέδρου του κόμματος, που καθορίζει την γραμμή του κόμματος και με πρόσχημα την κομματική πειθαρχία και ενότητα, παράλληλα με την απειλή της διαγραφής ή άλλων επιπτώσεων, όλοι συμφωνούν. Άλλωστε τα περισσότερα δεν τους αφορούν προσωπικά, μερικές φορές μάλιστα δεν ενημερώνονται καν τι ψηφίζουν, αρκεί μια διαβεβαίωση του αρμόδιου υπουργού για να τους πείσει να ψηφίσουν./Σπάνια μπορεί να ακουστεί το κόμμα να λέει προς τους βουλευτές του «να ψηφίσουν κατά συνείδηση», αυτό όμως που θα έπρεπε να μας φοβίζει όλους είναι το πώς ψήφιζαν μέχρι εκείνη τη στιγμή «οι ασυνείδητοι»!

Δυστυχώς τα πολιτικά κόμματα τα οποία δεν ήταν πάντα αναπόσπαστο κομμάτι της λειτουργίας της Δημοκρατίας, δεν λειτουργούν δημοκρατικά! Η Δημοκρατία θα μπορούσε να λειτουργεί και χωρίς κόμματα, απλά εκλέγοντας τους καλύτερους μεμονωμένους αντιπροσώπους.

Το ότι ανήκει κάποιος σε ένα κόμμα δεν μπορεί να σημαίνει ότι πρέπει να συμφωνεί σε όλα με το κόμμα και πως όταν διαφωνεί πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν ένα ξένο σώμα ή σαν λιποτάκτης.

Στις μέρες μας, έχει δημιουργηθεί η εικόνα του αλάνθαστου κόμματος και οι πολιτικοί έχουν μπερδέψει το «να πάρουμε μια σωστή απόφαση» με το «να μπορέσουμε να ψηφίσουμε αυτό που θέλουμε» προφανώς έχοντας την ψευδαίσθηση ότι είναι αλάνθαστοι.

Είναι όμως κανένας αλάνθαστος ? Διεκδικεί κάποιος την τελειότητα ? Τα λάθη είναι ανθρώπινα και έτσι λέγονται οι πράξεις που δεν ξανακάνουν οι έξυπνοι και που επαναλαμβάνουν οι ηλίθιοι.

Τα κόμματα ισχυρίζονται ότι αν το πρώτο κόμμα δεν έχει την αυτοδυναμία, την αναγκαία πλειοψηφία για να ψηφίζει αυτά που θέλει και αν δεν μπορεί να περάσει ένα νομοσχέδιο, τότε υπάρχει ο κίνδυνος να πέσει η κυβέρνηση.

Έτσι λοιπόν με το πρόσχημα να μην οδηγηθούμε σε ακυβερνησία και να μην επέλθει χάος, εφαρμόζεται ο εκλογικός νόμος της ενισχυμένης αναλογικής ώστε να πριμοδοτείται το πρώτο κόμμα με έδρες, για να μπορεί να εκτελέσει ανενόχλητο το έργο του. Εδώ λοιπόν διορίζονται βουλευτές μη εκλεγμένοι και απορρίπτονται εκλεγμένοι.

Μα πως γίνεται να χάσει την εμπιστοσύνη στη βουλή μια κυβέρνηση μια πλειοψηφία? Δεν γίνεται γιατί δεν είναι δυνατό να χαθεί η αναλογικότητα!

Δηλαδή αν σε μια οικογένεια ένας πατέρας προτείνει κάτι που δεν θέλει η υπόλοιπη οικογένεια και τελικά αυτό δεν γίνει, τότε ο πατέρας θα πρέπει να εξαφανιστεί? (ή μήπως θα πρέπει να καταλάβει ότι ίσως κάπου έκανε κι αυτός λάθος?)

Αν δεν είναι αυτοδύναμη μια κυβέρνηση και προτείνει ένα σωστό νομοσχέδιο το οποίο έχει εγκρίνει ο λαός, μπορεί αυτό να μην ψηφιστεί? Ποιος είναι αυτός που δεν θα ψηφίσει αυτό που έχει επιλέξει ο λαός? Και αυτό ο κόσμος δεν μπορεί να το κρίνει? Δεν θα ξαναγίνουν εκλογές?

Αν όμως είναι αυτοδύναμη και προτείνει ένα λάθος νομοσχέδιο τι θα γίνει?

Δυστυχώς η απλή αναλογική, δηλαδή οι αληθινές επιλογές των πολιτών σε συνδυασμό με την ψήφο κατά συνείδηση δεν εξετάζονται, γιατί υποτίθεται ότι θα είναι σα να κυβερνάει μια εκλεγμένη μειοψηφία, η οποία θα καθορίζει τα πράγματα, συμπληρώνοντας τον απαιτούμενο αριθμό ψήφων για να περνάνε (να εγκρίνονται) τα νομοσχέδια.

Εδώ συζητάμε συνέχεια για δύναμη κόμματων, κύρος κομμάτων, συνεργασίες κομμάτων και συνέχεια θεωρούμε ότι όλοι συμφωνούν με όλα και κουβέντα δεν γίνεται για την διαφοροποίηση και τη συνείδηση των εκλεγμένων βουλευτών.

Στο μυαλό ενός ανθρώπου που στη ζωή του δεν έχει βρει κανένα άλλο άνθρωπο που να συμφωνεί μαζί του σε όλα, αυτό ακούγεται τρομακτικό. Ακόμα και με τους αγαπημένους φίλους και συγγενείς πάντα υπάρχει και η αντίθετη άποψη.

Αυτό το ολοκληρωτικό της πειθαρχικής συμφωνίας των κομμάτων σε όλα τα θέματα προκαλεί τρόμο γιατί φέρνει στο μυαλό άλλες περιόδους της ιστορίας όπου η αντίθετη άποψη ήταν επίφοβη και μπορούσε να επιφέρει ακόμα και θάνατο. Ίσως γι αυτό κάποιοι ονομάζουν την σημερινή Δημοκρατία … Εκλεγμένη Μοναρχία..

Στην καλύτερη περίπτωση αυτό το σύστημα που έχει επιβληθεί στις ζωές μας, τα απρόσωπα πολιτικά κόμματα (οι πολιτικές εταιρείες) θυμίζει κομματική ολιγαρχία.

Θα μπορούσε όμως να πει κάποιος ότι δεν μπορεί να γίνει κάτι διαφορετικό από αυτό που ήδη γίνεται! Έστω λοιπόν ότι η ενισχυμένη αναλογική έχει τα καλά της στην περίπτωση που κάποιο κόμμα κάποιος ηγέτης έχει ένα σαφές προβάδισμα και ξεχωρίζει από τους λοιπούς υποψήφιους για να μην εκβιάζεται από μια μειοψηφία.

Τι γίνεται όμως όταν ακόμα και με αυτό το πριμοδοτικό εκλογικό σύστημα δεν μπορεί ένα κόμμα να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση ?

Πάλι ο αρχηγός του πρώτου κόμματος καλείται να συνεργαστεί με έναν η περισσότερους αρχηγούς κομμάτων για να σχηματίσει κυβέρνηση! Πάλι όμως έτσι δεν γίνεται αναλογικά και βάσει ψηφοφορίας η εκλογή, αλλά με βάση την επιθυμία, τη θέληση, την κρίση και τα συμφέροντα ενός, άντε δυο, άντε τριών ανθρώποκομμάτων .

Γιατί δηλαδή τουλάχιστον σε αυτή την περίπτωση να μην εξαρτάται από την πραγματική επιθυμία του εκλογικού σώματος, αφού σε αυτή την περίπτωση, φαίνεται ότι ο λαός δεν διακρίνει έναν εξαιρετικά κατάλληλο για την αρχηγία της χώρας σε σχέση με τους υπολοίπους!

Γιατί λοιπόν αυτός καλείται να σχηματίσει κυβέρνηση με κάποια άλλα κόμματα μειοψηφίας, που πιθανώς απλά διψάνε για εξουσία, αρκεί να υπερκεράσουν το αντίπαλο κόμμα και να το θέσουν σε αχρηστία?

Μετά τον διορισμό βουλευτών (ψηφοδέλτιο επικρατείας) έχουμε και το διορισμό κυβερνητικών κομμάτων. Πως γίνεται σ’ αυτή την περίπτωση να συνεργάζονται τα κόμματα, ενώ όταν δεν βρίσκονται κάτω από την πίεση του μικρού ποσοστού τους να μην μπορούν να αφήσουν τα μέλη τους να συνεργαστούν για την επίτευξη του καλύτερου δυνατού αποτελέσματος?

Κι όμως αυτό έχει γίνει πολλές φορές στο παρελθόν όταν κανένα κόμμα δεν κατάφερε την αυτοδυναμία και όταν υπήρξε η ανάγκη επίτευξης ενός σοβαρού στόχου.

Τότε εμφανίζεται η ομοψυχία, σχηματίζονται Οικουμενικές κυβερνήσεις, κυβερνήσεις συνεργασίας και ευρείας αποδοχής στις οποίες συμμετέχουν όλοι οι κομματικοί πολιτικοί σχηματισμοί της χώρας.

Όμως το εγωιστικό γονίδιο των κομμάτων τα θέλει όλα δικά του. Μόνο όταν κινδυνεύουν να μην πάρουν τίποτα καταφέρνουν να συνεργαστούν.

Μακάρι να ζούσαμε σε ένα τέλειο κόσμο και σε όλες τις μελλοντικές εκλογικές αναμετρήσεις να υπήρχαν για όλους τους πολίτες του κόσμου κατάλληλες προσωπικότητες και πολιτικά σχήματα που να εμπνέουν την εμπιστοσύνη, να αξίζουν την ψήφο μας και να κερδίζουν επάξια την αυτοδυναμία που τόσο επιθυμούν.

Όμως το τέλειο δεν υπάρχει και αν υπάρχει είναι μόνο αυτό που εννοούμε όταν λέμε σε διαφορετικές γλώσσες Θεός, God, Dieu, Allah…

Τα κόμματα πρέπει επειγόντως να καταλάβουν ότι πρέπει να αποδεχτούν τη δημοκρατία στους κόλπους τους, το σεβασμό της διαφορετικότητας, της συνείδησης και της πίστης των ανθρώπων, να εγκαταλείψουν την αλαζονική συμπεριφορά του αλάνθαστου, να επιδιώξουν την εύρεση της καλύτερης λύσης και να συνεργαστούν.

Όταν σε μια έκτακτη απρόβλεπτη κατάσταση δεν μπορείς να πείσεις για το αναγκαίο και το δίκαιο των μέτρων και των αποφάσεων, έτσι ώστε να γίνουν ενσυνείδητα αποδεκτά από τη μεγαλύτερη μερίδα του πληθυσμού, πρέπει να τα επιβάλλεις με το φόβο και τις ποινές. Μα τα μέτρα τα άδικα ή αυτά που δεν πείθουν τον κόσμο, φέρνουν άρνηση, αγανάκτηση, οργή, ξέσπασμα, ξεσηκωμό.

Όταν τουλάχιστον υπάρχει η άποψη της κοινής γνώμης, αυτό είναι μια ένδειξη δικαίου και μια παρηγοριά που προκύπτει από το σεβασμό της γνώμης των πολλών. Διαφορετικά φαίνεται σαν αυθαιρεσία, σαν λανθάνουσα δημοκρατία.

Τα πιστεύω ενός ανθρώπου δεν είναι κάτι αστείο, είναι ο ίδιος ο άνθρωπος. Μόνο όταν πειστεί ο άνθρωπος υπακούει και συνεργάζεται. Τους δίκαιους νόμους τους σέβεται, όχι όμως και την γνώμη των κυβερνήσεων που νομίζουν ότι εκφράζουν την κοινή γνώμη.

Θα έπρεπε οι διαδικασίες να εκσυγχρονιστούν και να γίνονται ηλεκτρονικά, σαν άμεσα-έκτακτα δημοψηφίσματα, να είναι λιγότερο δαπανηρές και χρονοβόρες, να υπάρχει ευκολία, διαφάνεια και να είναι εξασφαλισμένο το αδιάβλητο της διαδικασίας. Όπως γίνεται με την πληρωμή των φόρων και τις διαδικτυακές αγορές, ώστε να γίνεται γρήγορα, να υπάρχει διασταύρωση στοιχείων και να αποτρέπονται οι νοθείες, έτσι θα μπορούσε να εξασφαλιστεί και η διερεύνηση της επιθυμίας του λαού!

Η Δημοκρατία πρέπει να γίνει ένα πολίτευμα εξελίξιμο και αυτοβελτιούμενο, διαφορετικά θα καταλήξει μουσειακό υλικό σαν την Ακρόπολη και τον Παρθενώνα που την αίγλη και την ομορφιά που είχαν, μόνο στη φαντασία σου μπορείς να τα δεις. Ακόμα και το θέμα των εκλογών, αυτών με τα χαρτάκια πρέπει να τελειώσει, να εκσυγχρονιστεί. Ας μην ξεχνάμε ότι στην αρχαία Αθήνα οι μυστικές ψηφοφορίες γινόταν με όστρακα (θραύσματα πήλινων αγγείων) αλλά ευτυχώς τα πράγματα εξελίχτηκαν και φτάσαμε στην ηλεκτρονική εποχή.

Το κακό όμως δεν περιορίζεται μόνο σε δυο ανθρώπους. Δεν είναι μόνο το ότι ο ένας μαθηματικός δεν θα είναι καθηγητής στο σχολείο και δεν θα έχει τη δουλειά που θα άξιζε και στην οποία πολλά θα μπορούσε να προσφέρει, ενώ ταυτόχρονα κάποιος άλλος έχει αυτή τη δουλειά που δεν την αξίζει ή δεν την εκτιμά ή απλά δεν κάνει για αυτή τη δουλειά, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν είναι αρκετό ένας καθηγητής μαθηματικών να ξέρει μόνο μαθηματικά, αλλά θα πρέπει να έχει και παιδαγωγικές ικανότητες, ώστε να μπορεί να μεταδώσει τις γνώσεις, δείχνοντας στα παιδιά πως είναι να κάνει κάποιος αυτό που αγαπά!

Δυστυχώς δεν επηρεάζονται μόνο δυο άνθρωποι από αυτό, αλλά ολόκληρος ο κόσμος. Όλα τα παιδιά του κόσμου αντί να διδαχθούν πολύτιμες γνώσεις και αντί να παραδειγματιστούν από κατάλληλους, πολύτιμους ανθρώπους, θα πάρουν ως μάθημα Ζωής ότι δεν απλά ισχύει η αξιοκρατία και δεν αξίζει να αγωνίζεσαι για το καλύτερο.

Πολλοί πολίτες θα φύγουν δυσαρεστημένοι από την εξυπηρέτηση τους στα υπουργεία, πολλοί άνθρωποι θα φύγουν απογοητευμένοι από τα νοσοκομεία και τα δικαστήρια και πολλές αδικίες θα ακολουθήσουν.