ALL COUNTRIES/UNIONS (DEMOCRACY-JUSTICE)

Δημοσιογράφοι από όλο τον κόσμο συνεργάστηκαν για να αποκαλύψουν μια από τις χειρότερες πραγματικότητες στη ζωή μας. Κατάφεραν λοιπόν με κόπο, αγωνία και ρίσκο, ακόμα και για τις ζωές τους, να αποκαλύψουν τα PANAMA … PAPERS.

Η διαρροή των ονομάτων των «Αρχείων του Παναμά» προκάλεσε μεγάλη ανησυχία στους «δυνατούς» και τους πλούσιους ολόκληρου του πλανήτη, αφού μεταξύ των ονομάτων βρίσκονταν πολλοί αρχηγοί κρατών, πολλοί επιχειρηματίες, τραπεζίτες δημόσιοι λειτουργοί, δημοσιογράφοι, ποδοσφαιριστές, τραγουδιστές, ηθοποιοί, ακόμα και πλούσια άτομα από παράνομες δραστηριότητες του κοινού ποινικού δικαίου. Και όλοι αυτοί οι εκατομμυριούχοι έκρυβαν τα εισοδήματα τους στους φορολογικούς παραδείσους, για να αποφύγουν την φορολογία και τη συνεισφορά στο κοινό καλό, αλλά και για να αποκρύψουν ποσά, που δεν θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν την κατοχή τους με νόμιμα μέσα.

Μια από τους δημοσιογράφους που είχαν πρωτοστατήσει στις συγκλονιστικές αποκαλύψεις των σκανδάλων των Panama Papers, η Μαλτέζα Daphne Garuana Galizzia, δολοφονήθηκε άγρια στη Μάλτα, προφανώς για παραδειγματισμό.

Αλλά οι άνθρωποι έχουν αποδείξει ότι μπροστά στη στέρηση της ελευθερίας και την αδικία πνίγονται και δεν υπολογίζουν ούτε το θάνατο. Λίγες μέρες μετά την δολοφονία της, νέες αποκαλύψεις, νέα ονόματα βασιλιάδων, πρωθυπουργών, προέδρων, εταιρειών, εκατομμυριούχων που έκρυβαν τους πολύτιμους θησαυρούς τους στους οικονομικούς παραδείσους, όπως κάποτε έκρυβαν οι πειρατές τα σεντούκια με τη λεία τους, σε μυστικά μέρη, σε κάποια απομακρυσμένα ερημονήσια και ζωγράφιζαν χάρτες για να μπορέσουν να τα ξαναβρούν. Εκατομμύρια τέτοιοι νέοι «χάρτες», διέρρευσαν μετά από τη συνέχιση της έρευνας του παγκόσμιου δικτύου των δημοσιογράφων και αυτή τη φορά πήραν το όνομα «PARADISE PAPERS»

Είναι τέτοια η δύναμη της ανθρώπων, που ένας άνθρωπος από μόνος του θα μπορούσε να αλλάξει τη ροή της πορείας όλου του κόσμου! Ένας μόνος του, θα μπορούσε να ανακαλύψει ή να εφεύρει κάτι τόσο σημαντικό, που να βοηθήσει ή ακόμα να σώσει όλους τους ανθρώπους στη γη, ενώ ένας άλλος, με ένα λάθος τράβηγμα της σκανδάλης, θα μπορούσε να στερήσει από τον κόσμο τον προηγούμενο άνθρωπο, ή με ένα λάθος πάτημα ενός κουμπιού, θα μπορούσε να καταστρέψει την ανθρωπότητα και τον πλανήτη ολόκληρο. Άλλωστε το να καταστρέφεις είναι πολύ πιο εύκολο από το να δημιουργείς! Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες ικανότητες, για να σκοτώσει κάποιος ένα ανθρώπινο «διαμάντι», ακόμα και ένα ανθρώπινο «σκουπίδι» μπορεί να το κάνει αυτό.

Αυτό ήταν και το τραγικό αποτέλεσμα των αποκαλύψεων. Αντί να ξεσηκωθεί ο κόσμος σε κάθε γωνία του πλανήτη και να πάρει τους ανήθικους με τις πέτρες, ξεκίνησαν οι δολοφονίες αυτών των ανθρώπων, που έβλεπαν τη δουλειά τους σαν λειτούργημα, θέλοντας να «ξεσκαρτέψει» ο κόσμος και να γίνει λίγο καλύτερος. Ο ένας μετά τον άλλον, οι δημοσιογράφοι που ερευνούσαν τα φαινόμενα της παγκόσμιας διαφθοράς, εύρισκαν τραγικό θάνατο, όπως ο 27χρονος Γιαν Κούτσιακ (Ján Kuciak), που εντοπίστηκε νεκρός μαζί με την άτυχη σύντροφο του, στο διαμέρισμα τους στη Μπρατισλάβα και η γλυκιά Βικτόρια Μαρίνοβα (Victoria Marinova) που άφησε την τελευταία της πνοή στη Βουλγαρία, με την ιατροδικαστική έκθεση να επιβεβαιώνει ότι πρώτα βιάστηκε και εν συνεχεία δολοφονήθηκε άγρια, αλλά και άλλοι πολλοί ανά τον κόσμο, με τραγικότερο όλων τον Σαουδάραβα Τζαμάλ Κασόγκι, ο οποίος τεμαχίστηκε ζωντανός μέσα στο προξενείο της Σαουδικής Αραβίας στην Κωνσταντινούπολη και το διαμελισμένο σώμα του σκορπίστηκε και δεν βρέθηκε ποτέ.

Το νόημα που κάποιοι ήθελαν να περάσει, είναι ότι για να γίνει κάποιος δημοσιογραφικός αστέρας, θα πρέπει να λέει τα νέα, τα οποία δεν θα ενοχλούν τους βασιλιάδες του πλούτου, ενώ οι πραγματικοί αστέρες, οι σωστοί και αδιάφθοροι δημοσιογράφοι, έδυαν απροστάτευτοι. Είναι όμως πραγματικά κρίμα μεγάλο, κάποιοι άνθρωποι να ρισκάρουν τα πάντα και να θυσιάζονται για την αποκάλυψη της αλήθειας και τελικά να μη «βγαίνει» τίποτα ουσιαστικό απ’ όλο αυτό και να μην διορθώνεται κανένας.

Πρόσφατα αποκαλύφθηκαν από την ICIJ και τα «PANDORA PAPERS» μια από τις μεγαλύτερες λίστες που καταδεικνύουν για άλλη μια φορά το μέγεθος της παγκόσμιας διαφθοράς. “Ε, και τι έγινε, άλλη μια λίστα!” θα μπορούσε να πει κάποιος!

Πόσα ακόμα “PAPERS” πρέπει να αποκαλυφθούν και πόσοι δημοσιογράφοι να θυσιαστούν, ώστε επιτέλους να παρθούν κάποια μέτρα. Αλλά από ποιον? Για άλλη μια φορά γίνεται ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχει παγκόσμια Δικαιοσύνη. Γιατί όσο δίκαια και να είναι όλα τα κράτη του κόσμου, αν υπάρχει έστω και ένα μικρό σημείο στον πλανήτη (όπως ο φορολογικός παράδεισος των Cayman Islands) που να μένει ανεξέλεγκτο και εκτός των κανόνων δικαίου, τότε εκεί θα βρει καταφύγιο, η αδικία ολόκληρου του κόσμου.

Αν υπήρχε κάποιος που θα έπρεπε για άλλη μια φορά να επέμβει σε τέτοια θέματα παγκόσμιας κλίμακας, θα ήταν ο ΟΗΕ με τα όργανα του, το Διεθνές Δικαστήριο της Δικαιοσύνης και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, αλλά για άλλη μια φορά απουσιάζουν και για άλλη μια φορά κρίνονται κατώτερα των περιστάσεων.

ΣΧΟΛΙΑ No 8Γ EINAI ΙΔΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΡΩΤΗΣΗ Νο7 (κοιτάξτε στο “MORE” προηγούμενη ερώτηση) ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ ΕΔΩ…

Στην Ελλάδα δολοφονήθηκαν οι δημοσιογράφοι Σωκράτης Γκιόλιας και Γιώργος Καραϊβάζ έξω από τα σπίτια τους. Από τις φονικές ενέδρες που τους έστησαν, δέχτηκαν και οι δυο δεκάδες πυροβολισμούς και σφαίρες, για να σιγουρευτούν οι δολοφόνοι ότι θα κλείσουν για πάντα τα στόματα τους.

Οι φονιάδες δυστυχώς παραμένουν ασύλληπτοι και το οργανωμένο έγκλημα δεν κινδυνεύει από το ρεπορτάζ.

Μόνο εμείς κινδυνεύουμε να μην μάθουμε ποτέ αυτά που θα έπρεπε να μαθαίναμε, για να ξεβρομίσει λιγάκι αυτός ο κόσμος και μαθαίνουμε πράγματα που μας είναι αχρείαστα και κοιμίζουν και αποβλακώνουν τα μυαλά μας.

Ο ΟΗΕ συγκλονισμένος από την παγκόσμια έκταση του φαινομένου αποφάσισε να δράσει. Καθιέρωσε λοιπόν με απόφαση της γενικής συνέλευσης του οργανισμού την 2 Νοεμβρίου κάθε έτους, ως παγκόσμια ημέρα τερματισμού της ατιμωρησίας των εγκλημάτων κατά των δημοσιογράφων!

Εμείς τι θα κάνουμε? Θα περιμένουμε κάθε χρόνο αυτή τη μέρα για να γιορτάζουμε τη μνήμη των αδικοχαμένων ηρώων της εποχής μας ή κάθε μέρα θα πολεμάμε μαζί τους για ένα καλύτερο σήμερα και για ένα καλύτερο αύριο?

...................................................................................................

Άλλο ένα παράδειγμα «δυσάρεστων» αποκαλύψεων, αποτελεί η περίπτωση του 26χρονου δημοσιογράφου Ρομάν Προτάσεβιτς (Roman Protasevich) που ταξίδευε από την Αθήνα στην πρωτεύουσα της Λιθουανίας, Βίλνιους, όταν το αεροσκάφος στο οποίο επέβαινε υποχρεώθηκε να προσγειωθεί στο Μινσκ, όπου και συνελήφθη.

Η Ελλάδα καταδίκασε έντονα την πράξη «κρατικής αεροπειρατείας» στην πτήση της Ryanair FR 4978, που εκτελούσε το δρομολόγιο Αθήνα-Βίλνιους, εξαναγκάζοντας τη σε προσγείωση στο Μινσκ της Λευκορωσίας, θέτοντας σε κίνδυνο και προσωρινή ομηρία τους συνολικά 171 επιβαίνοντες, προκειμένου να συλλάβουν παράνομα τον δημοσιογράφο, ο οποίος εξέφραζε δημοσίως την αντίθεσή του στον επί 17 χρόνια πρόεδρο της Λευκορωσίας, Λουκασένκο.

Οι κατηγορίες εναντίον του ήταν, διοργάνωση μαζικών διαδηλώσεων, διατάραξη της δημόσιας τάξης και υποκίνηση μίσους, επειδή εξέφραζε την άποψη του και μετέδιδε τις επιχειρήσεις βίαιης καταστολής των διαδηλώσεων-διαμαρτυριών κατά του προέδρου της Λευκορωσίας, λόγω του ότι υπήρχαν υποψίες για νοθευμένο εκλογικό αποτέλεσμα, αλλά και καταγγελίες για αυθαίρετες συλλήψεις ανθρώπων, βασανισμούς και κακοποιήσεις.

Η εξέλιξη των πραγμάτων έδειξε ότι μάλλον οι υποψίες και οι πληροφορίες, πρέπει να ήταν βάσιμες.

Που είναι όμως η παρέμβαση της παγκόσμιας κοινότητας. Που είναι η προστασία της ελευθερίας έκφρασης και της ελευθερίας του τύπου? Μήπως δεν είναι δικό μας θέμα? Μήπως είναι πρόβλημα των Λευκορώσων και η παγκόσμια κοινότητα δεν έχει κανένα λόγο να επέμβει? Ας το λύσουν μόνοι τους και ας σκοτωθούν μερικές χιλιάδες κόσμος?

Αν ένας πρόεδρος κάνει κατάχρηση του αξιώματος του και μετατρέπει την Δημοκρατία σε Μοναρχία, τότε ποιος θα βοηθήσει το λαό που μπορεί να εξαπατήθηκε ή μπορεί να υποφέρει ή να φοβάται, αν όχι η υπόλοιπη ανθρωπότητα εξασφαλίζοντας τουλάχιστον το δίκαιο και το ανόθευτο της εκλογικής διαδικασίας?

Οι ανώτατοι δικαστές θα πρέπει να εκλέγονται από την ενισχυμένη πλειοψηφία της Βουλής (όπως απαιτούνται τα 2/3 για τον πρόεδρο της Δημοκρατίας) και όχι να διορίζονται από την εκάστοτε κυβέρνηση και τον αντίστοιχο πρωθυπουργό ή πρόεδρο.

Θα έπρεπε να βελτιωθούν οι διαδικασίες αξιολόγησης των δικαστικών, ώστε να εκλέγονται οι καλύτεροι για να καθίσουν στις ανώτερες δικαστικές έδρες και να ασκήσουν το ιερό λειτούργημα αυτής της εξουσίας.

Πιστεύω ότι η Δικαιοσύνη θα πρέπει να ενισχυθεί άμεσα και στο έπακρο. Οικονομικά, σε ανθρώπινο δυναμικό, σε υποδομές, σε εξελιγμένες διαδικασίες ηλεκτρονικής καταγραφής και σε ότι άλλο χρειαστεί, ώστε να φτάσει στο ύψος που της αξίζει, σαν μια από τις κύριες εξουσίες και δυνάμεις της ανθρωπότητας. Είναι ανεπίτρεπτο στο εμπόριο και τις οικονομικές συναλλαγές οι διαδικασίες να τρέχουν την γρήγορη διαδρομή ενώ οι διαδικασίες εφαρμογής της δικαιοσύνης να παραμένουν στάσιμες.

Θα πρέπει ακόμα να εξασφαλιστεί η προστασία από τις παρεμβάσεις ισχυρών πολιτικών και οικονομικών παραγόντων που πιθανώς επιδιώκουν να επηρεάσουν τις δικαστικές αποφάσεις προς ίδιον όφελος, άλλες φορές θέλοντας να προκαταβάλλουν την έκβαση της δίκης στοχεύοντας σε κάποιο επιθυμητό αποτέλεσμα και άλλες φορές δημιουργώντας κολλήματα.

Δυστυχώς ο χώρος της δικαιοσύνης είναι γεμάτος παράθυρα, ορθάνοιχτα, μισάνοιχτα ή ελαφρά ανοιχτά, απ όπου ισχυρά δικηγορικά γραφεία βρίσκουν τη δύναμη να επεμβαίνουν στον τρόπο λειτουργίας, χρησιμοποιώντας κάθε δυνατό μέσο θεμιτό ή αθέμιτο προκειμένου να εξασφαλίζουν την νίκη του πελάτη τους. Μερικές φορές βρίσκουν τρόπο να επέμβουν στην επιλογή των ενόρκων, μερικές φορές ακόμα και στην επιλογή του δικαστή, ενώ κάποιοι δεν θα δίσταζαν να χρησιμοποιήσουν και επαγγελματίες ψευδομάρτυρες.

Δυστυχώς πολλές φορές η έκβαση μιας δίκης μπορεί να έχει διαφορετικό αποτέλεσμα, ανάλογα με τον κάθε δικαστή που κάθεται στην έδρα του δικαστηρίου. Δηλαδή ο κάθε δικαστής μπορεί να εκδικάσει μια υπόθεση κατά προσωπικό τρόπο, λες και η Θεία Δίκη θα μπορούσε να έχει πολλές διαφορετικές απόψεις.

Δυστυχώς οι μηχανισμοί της δικαιοσύνης δεν μπορούν να ελέγξουν πιθανώς χρηματισμένους (επαγγελματίες) μάρτυρες, αφού δεν υπάρχουν ηλεκτρονικά συστήματα ώστε να γίνονται διασταυρώσεις της αξιοπιστίας και της φερεγγυότητας τους.

Δυστυχώς πολλοί μάρτυρες φοβούνται να καταθέσουν στα δικαστήρια, γιατί ακόμα δεν έχει εξελιχθεί και δεν έχει γίνει αυτόματη η διαδικασία προστασίας μαρτύρων, με αποτέλεσμα πολλοί μάρτυρες κατηγορίας εγκληματικών οργανώσεων ή των ισχυρών της παρανομίας να βρίσκονται νεκροί ο ένας μετά τον άλλο, όταν δεν υποκύπτουν απλά στους εκβιασμούς.

Δυστυχώς πολλοί τίμιοι Δικαστικοί εκβιάζονται και φοβούνται για τη ζωή τους και ενώ θα έπρεπε να είναι οι πιο προστατευμένοι άνθρωποι στον πλανήτη, δεν είναι λίγοι αυτοί που θυσιάστηκαν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους.

Τέλος πιστεύω ότι η δικαιοσύνη πρέπει να αποκτήσει λόγο για τα σοβαρά κοινωνικά θέματα, δια των εκλεγμένων αντιπροσώπων της.

Σε αυτό το σημείο το Cosmovote επιθυμεί να αποδώσει φόρο τιμής και δόξας στους αδέκαστους και αδιάφθορους δικαστές που έρχονται πρώτοι στο μυαλό μας και σε όλους τους άλλους που πέρασαν από αυτόν τον κόσμο, δίνοντας ελπίδα σε όλους εμάς τους υπόλοιπους, ότι μπορεί να υπάρξει δικαιοσύνη στη Γη. Στη μνήμη τους προσευχόμαστε να είναι για πάντα, αιώνια και φωτεινά παραδείγματα, για αυτούς που ακολουθούν.

Αναστάσιος Πολυζωϊδης https://en.wikipedia.org/wiki/Anastasios_Polyzoidis

Γεώργιος Τερτσέτης https://en.wikipedia.org/wiki/Georgios_Tertsetis

Τζοβάνι Φαλκόνε https://en.wikipedia.org/wiki/Giovanni_Falcone

Πάολο Μπορσελίνο https://en.wikipedia.org/wiki/Paolo_Borsellino

Οι ψήφοι διαμαρτυρίας θα μετρήσουν, όταν ο αριθμός των ανθρώπων που θα τους χρησιμοποιήσει θα είναι αξιοσημείωτος και δεν θα μπορεί να αγνοηθεί .

Ο κόσμος δεν έχει μια φωνή για να μιλήσει και οι μόνη περίπτωση που προσπαθεί να ακουστεί, είναι με τις εκλογές. Τότε προσπαθεί να στείλει κάποια μηνύματα και πρέπει εκείνη τη μέρα να δοθεί η ευκαιρία στους ψηφοφόρους, τουλάχιστον μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια, να λένε πραγματικά την γνώμη τους. Τότε τουλάχιστον θα μπορούμε να λέμε, ότι αυτό που επάθαμε το αξίζαμε.

Δυστυχώς όμως ακόμα και τότε οι λέξεις που έχουμε μάθει να χρησιμοποιούμε είναι πολύ λίγες και δεν βγάζουν καλά καλά νόημα. Πράσινο, Μπλε ή Κόκκινο κόμμα είναι πολύ μικρό λεξιλόγιο. Όπως λέμε μαμ, κακά και νάνι.

Μήπως πρέπει να θεωρήσουμε ότι μεγαλώσαμε πια, ότι ωριμάσαμε, ενηλικιωθήκαμε και να μάθουμε κι άλλες λεξούλες ναι να μπορέσουμε να εκφράσουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε?

Όταν κανένα από τα κόμματα σε συνδυασμό με τις ηγετικές τους φυσιογνωμίες, δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη στον ψηφοφόρο ότι είναι έτοιμα ή κατάλληλα να αναλάβουν την διακυβέρνηση της χώρας του, τότε τι πρέπει να ψηφίσει?

Δεν θα έπρεπε να υπάρχει αυτή η επιλογή και η δυνατότητα να εκφράζει ο λαός την ανησυχία του ή την δυσαρέσκεια του, ακόμα και αν ο ψηφοφόρος δεν θελήσει να την χρησιμοποιήσει ποτέ? Αλλά αν την χρησιμοποιήσει δεν θα έπρεπε να γνωρίζουμε και τι θα συμβεί?

Λ-Ε-Υ-Κ-Ο γράμμα-γράμμα, συλλαβή τη συλλαβή θα καταφέρουμε να την ψελλίσουμε και να καταλάβουμε την σημασία της.

Τις μέρες των εκλογών, ή μάλλον τις νύχτες, δεν υπάρχουν χαμένοι, δεν υπάρχουν καν νικητές, υπάρχει μόνο η ετυμηγορία του λαού και πρέπει ευλαβικά να προσπαθήσουμε να την αφουγκραστούμε, να την αποκρυπτογραφήσουμε και να ερμηνεύσουμε τη θέληση του και τους πιθανούς φόβους του.

Για να γίνει αυτό πρέπει να ξεκαθαριστεί η σημασία της Λευκής ψήφου στους πολίτες και τους πολιτικούς και όλοι οι άνθρωποι να γνωρίζουμε και να συμφωνούμε ότι το Λευκό ψηφοδέλτιο σημαίνει ξεκάθαρα ένα μόνο πράγμα, ότι δηλαδή… «δεν θέλω να κυβερνήσει κανένα από τα υποψήφια κόμματα από μόνο του» και επίσης να μάθουμε το τι θα μπορούσε να συμβεί αν ένα μεγάλο ποσοστό εκλογέων ψήφιζαν Λευκό!

Για παράδειγμα, αν δεν υπάρχει αυτοδυναμία του πρώτου κόμματος και το Λευκό πάρει πολλές ψήφους (περισσότερες από το κόμμα που θα συμμαχούσε με το πρώτο για σχηματισμό κυβέρνησης συνασπισμού) ή ακόμα και για το ακραίο σενάριο που η Λευκή ψήφος θα έφτανε να πάρει μεγαλύτερο ποσοστό από το πρώτο κόμμα! (Ακόμα και τότε θα προσμετρούνταν μαζί με τα άκυρα?)

Σε αυτές τουλάχιστον τις περιπτώσεις πρέπει να συμφωνήσουν πολιτικοί και πολίτες, ότι θα έπρεπε να κυβερνούν όλα τα κόμματα μαζί, σχηματίζοντας μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας με βάση την απλή αναλογική, ώστε να αναζητήσουν πιθανά λάθη, καλύτερες θέσεις και να επιδιώξουν όλοι μαζί τη βελτίωση του συστήματος.

Μόνο έτσι θα μπορέσει η Λευκή ψήφος να παίξει επιτέλους το ρόλο για τον οποίο θεσπίστηκε και το έργο για το οποίο προοριζόταν.

Οι αποφάσεις που παίρνουμε καθορίζουν τις ζωές μας. Το θέμα είναι να βρούμε το πώς μπορούμε να παίρνουμε τις καλύτερες δυνατές αποφάσεις.

Και οι καλύτερες αποφάσεις είναι αυτές που γίνονται αποδεκτές από τους περισσότερους. Δηλαδή με την ψηφοφορία, δηλαδή την δημοκρατία και όχι με την μοναρχία ή την βασιλεία ή την ολιγαρχία καθεστώτα που δοκιμάστηκαν και δεν επικράτησαν.

Αφού όμως δεν είναι δυνατό να ψηφίζουν όλοι για όλα, ψηφίζουν όλοι μια φορά κάθε 4 χρόνια και εκλέγουν τους «θεωρητικά» καλύτερους, έτσι ώστε να εφαρμόζουν ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα και να λαμβάνουν αυτοί τις αποφάσεις, μέσω ενός μικρότερου υλοποιήσιμου μοντέλου αναλογικής ψηφοφορίας και πάλι μέσω της πλειοψηφίας.

Αυτά όμως προϋποθέτουν την ύπαρξη συνείδησης και την ελευθερία της έκφρασης της.

Όμως σε επίπεδο εκλεγμένων ηγετών στις ψηφοφορίες στη βουλή δεν υπάρχει ή μάλλον δεν ακούγεται η φωνή της συνείδησης. Αυτό που ακούγεται είναι η θέση του προέδρου του κόμματος, που καθορίζει την γραμμή του κόμματος και με πρόσχημα την κομματική πειθαρχία και ενότητα, παράλληλα με την απειλή της διαγραφής ή άλλων επιπτώσεων, όλοι συμφωνούν. Άλλωστε τα περισσότερα δεν τους αφορούν προσωπικά, μερικές φορές μάλιστα δεν ενημερώνονται καν τι ψηφίζουν, αρκεί μια διαβεβαίωση του αρμόδιου υπουργού για να τους πείσει να ψηφίσουν./Σπάνια μπορεί να ακουστεί το κόμμα να λέει προς τους βουλευτές του «να ψηφίσουν κατά συνείδηση», αυτό όμως που θα έπρεπε να μας φοβίζει όλους είναι το πώς ψήφιζαν μέχρι εκείνη τη στιγμή «οι ασυνείδητοι»!

Δυστυχώς τα πολιτικά κόμματα τα οποία δεν ήταν πάντα αναπόσπαστο κομμάτι της λειτουργίας της Δημοκρατίας, δεν λειτουργούν δημοκρατικά! Η Δημοκρατία θα μπορούσε να λειτουργεί και χωρίς κόμματα, απλά εκλέγοντας τους καλύτερους μεμονωμένους αντιπροσώπους.

Το ότι ανήκει κάποιος σε ένα κόμμα δεν μπορεί να σημαίνει ότι πρέπει να συμφωνεί σε όλα με το κόμμα και πως όταν διαφωνεί πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν ένα ξένο σώμα ή σαν λιποτάκτης.

Στις μέρες μας, έχει δημιουργηθεί η εικόνα του αλάνθαστου κόμματος και οι πολιτικοί έχουν μπερδέψει το «να πάρουμε μια σωστή απόφαση» με το «να μπορέσουμε να ψηφίσουμε αυτό που θέλουμε» προφανώς έχοντας την ψευδαίσθηση ότι είναι αλάνθαστοι.

Είναι όμως κανένας αλάνθαστος ? Διεκδικεί κάποιος την τελειότητα ? Τα λάθη είναι ανθρώπινα και έτσι λέγονται οι πράξεις που δεν ξανακάνουν οι έξυπνοι και που επαναλαμβάνουν οι ηλίθιοι.

Τα κόμματα ισχυρίζονται ότι αν το πρώτο κόμμα δεν έχει την αυτοδυναμία, την αναγκαία πλειοψηφία για να ψηφίζει αυτά που θέλει και αν δεν μπορεί να περάσει ένα νομοσχέδιο, τότε υπάρχει ο κίνδυνος να πέσει η κυβέρνηση.

Έτσι λοιπόν με το πρόσχημα να μην οδηγηθούμε σε ακυβερνησία και να μην επέλθει χάος, εφαρμόζεται ο εκλογικός νόμος της ενισχυμένης αναλογικής ώστε να πριμοδοτείται το πρώτο κόμμα με έδρες, για να μπορεί να εκτελέσει ανενόχλητο το έργο του. Εδώ λοιπόν διορίζονται βουλευτές μη εκλεγμένοι και απορρίπτονται εκλεγμένοι.

Μα πως γίνεται να χάσει την εμπιστοσύνη στη βουλή μια κυβέρνηση μια πλειοψηφία? Δεν γίνεται γιατί δεν είναι δυνατό να χαθεί η αναλογικότητα!

Δηλαδή αν σε μια οικογένεια ένας πατέρας προτείνει κάτι που δεν θέλει η υπόλοιπη οικογένεια και τελικά αυτό δεν γίνει, τότε ο πατέρας θα πρέπει να εξαφανιστεί? (ή μήπως θα πρέπει να καταλάβει ότι ίσως κάπου έκανε κι αυτός λάθος?)

Αν δεν είναι αυτοδύναμη μια κυβέρνηση και προτείνει ένα σωστό νομοσχέδιο το οποίο έχει εγκρίνει ο λαός, μπορεί αυτό να μην ψηφιστεί? Ποιος είναι αυτός που δεν θα ψηφίσει αυτό που έχει επιλέξει ο λαός? Και αυτό ο κόσμος δεν μπορεί να το κρίνει? Δεν θα ξαναγίνουν εκλογές?

Αν όμως είναι αυτοδύναμη και προτείνει ένα λάθος νομοσχέδιο τι θα γίνει?

Δυστυχώς η απλή αναλογική, δηλαδή οι αληθινές επιλογές των πολιτών σε συνδυασμό με την ψήφο κατά συνείδηση δεν εξετάζονται, γιατί υποτίθεται ότι θα είναι σα να κυβερνάει μια εκλεγμένη μειοψηφία, η οποία θα καθορίζει τα πράγματα, συμπληρώνοντας τον απαιτούμενο αριθμό ψήφων για να περνάνε (να εγκρίνονται) τα νομοσχέδια.

Εδώ συζητάμε συνέχεια για δύναμη κόμματων, κύρος κομμάτων, συνεργασίες κομμάτων και συνέχεια θεωρούμε ότι όλοι συμφωνούν με όλα και κουβέντα δεν γίνεται για την διαφοροποίηση και τη συνείδηση των εκλεγμένων βουλευτών.

Στο μυαλό ενός ανθρώπου που στη ζωή του δεν έχει βρει κανένα άλλο άνθρωπο που να συμφωνεί μαζί του σε όλα, αυτό ακούγεται τρομακτικό. Ακόμα και με τους αγαπημένους φίλους και συγγενείς πάντα υπάρχει και η αντίθετη άποψη.

Αυτό το ολοκληρωτικό της πειθαρχικής συμφωνίας των κομμάτων σε όλα τα θέματα προκαλεί τρόμο γιατί φέρνει στο μυαλό άλλες περιόδους της ιστορίας όπου η αντίθετη άποψη ήταν επίφοβη και μπορούσε να επιφέρει ακόμα και θάνατο. Ίσως γι αυτό κάποιοι ονομάζουν την σημερινή Δημοκρατία … Εκλεγμένη Μοναρχία..

Στην καλύτερη περίπτωση αυτό το σύστημα που έχει επιβληθεί στις ζωές μας, τα απρόσωπα πολιτικά κόμματα (οι πολιτικές εταιρείες) θυμίζει κομματική ολιγαρχία.

Θα μπορούσε όμως να πει κάποιος ότι δεν μπορεί να γίνει κάτι διαφορετικό από αυτό που ήδη γίνεται! Έστω λοιπόν ότι η ενισχυμένη αναλογική έχει τα καλά της στην περίπτωση που κάποιο κόμμα κάποιος ηγέτης έχει ένα σαφές προβάδισμα και ξεχωρίζει από τους λοιπούς υποψήφιους για να μην εκβιάζεται από μια μειοψηφία.

Τι γίνεται όμως όταν ακόμα και με αυτό το πριμοδοτικό εκλογικό σύστημα δεν μπορεί ένα κόμμα να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση ?

Πάλι ο αρχηγός του πρώτου κόμματος καλείται να συνεργαστεί με έναν η περισσότερους αρχηγούς κομμάτων για να σχηματίσει κυβέρνηση! Πάλι όμως έτσι δεν γίνεται αναλογικά και βάσει ψηφοφορίας η εκλογή, αλλά με βάση την επιθυμία, τη θέληση, την κρίση και τα συμφέροντα ενός, άντε δυο, άντε τριών ανθρώποκομμάτων .

Γιατί δηλαδή τουλάχιστον σε αυτή την περίπτωση να μην εξαρτάται από την πραγματική επιθυμία του εκλογικού σώματος, αφού σε αυτή την περίπτωση, φαίνεται ότι ο λαός δεν διακρίνει έναν εξαιρετικά κατάλληλο για την αρχηγία της χώρας σε σχέση με τους υπολοίπους!

Γιατί λοιπόν αυτός καλείται να σχηματίσει κυβέρνηση με κάποια άλλα κόμματα μειοψηφίας, που πιθανώς απλά διψάνε για εξουσία, αρκεί να υπερκεράσουν το αντίπαλο κόμμα και να το θέσουν σε αχρηστία?

Μετά τον διορισμό βουλευτών (ψηφοδέλτιο επικρατείας) έχουμε και το διορισμό κυβερνητικών κομμάτων. Πως γίνεται σ’ αυτή την περίπτωση να συνεργάζονται τα κόμματα, ενώ όταν δεν βρίσκονται κάτω από την πίεση του μικρού ποσοστού τους να μην μπορούν να αφήσουν τα μέλη τους να συνεργαστούν για την επίτευξη του καλύτερου δυνατού αποτελέσματος?

Κι όμως αυτό έχει γίνει πολλές φορές στο παρελθόν όταν κανένα κόμμα δεν κατάφερε την αυτοδυναμία και όταν υπήρξε η ανάγκη επίτευξης ενός σοβαρού στόχου.

Τότε εμφανίζεται η ομοψυχία, σχηματίζονται Οικουμενικές κυβερνήσεις, κυβερνήσεις συνεργασίας και ευρείας αποδοχής στις οποίες συμμετέχουν όλοι οι κομματικοί πολιτικοί σχηματισμοί της χώρας.

Όμως το εγωιστικό γονίδιο των κομμάτων τα θέλει όλα δικά του. Μόνο όταν κινδυνεύουν να μην πάρουν τίποτα καταφέρνουν να συνεργαστούν.

Μακάρι να ζούσαμε σε ένα τέλειο κόσμο και σε όλες τις μελλοντικές εκλογικές αναμετρήσεις να υπήρχαν για όλους τους πολίτες του κόσμου κατάλληλες προσωπικότητες και πολιτικά σχήματα που να εμπνέουν την εμπιστοσύνη, να αξίζουν την ψήφο μας και να κερδίζουν επάξια την αυτοδυναμία που τόσο επιθυμούν.

Όμως το τέλειο δεν υπάρχει και αν υπάρχει είναι μόνο αυτό που εννοούμε όταν λέμε σε διαφορετικές γλώσσες Θεός, God, Dieu, Allah…

Τα κόμματα πρέπει επειγόντως να καταλάβουν ότι πρέπει να αποδεχτούν τη δημοκρατία στους κόλπους τους, το σεβασμό της διαφορετικότητας, της συνείδησης και της πίστης των ανθρώπων, να εγκαταλείψουν την αλαζονική συμπεριφορά του αλάνθαστου, να επιδιώξουν την εύρεση της καλύτερης λύσης και να συνεργαστούν.

Όταν σε μια έκτακτη απρόβλεπτη κατάσταση δεν μπορείς να πείσεις για το αναγκαίο και το δίκαιο των μέτρων και των αποφάσεων, έτσι ώστε να γίνουν ενσυνείδητα αποδεκτά από τη μεγαλύτερη μερίδα του πληθυσμού, πρέπει να τα επιβάλλεις με το φόβο και τις ποινές. Μα τα μέτρα τα άδικα ή αυτά που δεν πείθουν τον κόσμο, φέρνουν άρνηση, αγανάκτηση, οργή, ξέσπασμα, ξεσηκωμό.

Όταν τουλάχιστον υπάρχει η άποψη της κοινής γνώμης, αυτό είναι μια ένδειξη δικαίου και μια παρηγοριά που προκύπτει από το σεβασμό της γνώμης των πολλών. Διαφορετικά φαίνεται σαν αυθαιρεσία, σαν λανθάνουσα δημοκρατία.

Τα πιστεύω ενός ανθρώπου δεν είναι κάτι αστείο, είναι ο ίδιος ο άνθρωπος. Μόνο όταν πειστεί ο άνθρωπος υπακούει και συνεργάζεται. Τους δίκαιους νόμους τους σέβεται, όχι όμως και την γνώμη των κυβερνήσεων που νομίζουν ότι εκφράζουν την κοινή γνώμη.

Θα έπρεπε οι διαδικασίες να εκσυγχρονιστούν και να γίνονται ηλεκτρονικά, σαν άμεσα-έκτακτα δημοψηφίσματα, να είναι λιγότερο δαπανηρές και χρονοβόρες, να υπάρχει ευκολία, διαφάνεια και να είναι εξασφαλισμένο το αδιάβλητο της διαδικασίας. Όπως γίνεται με την πληρωμή των φόρων και τις διαδικτυακές αγορές, ώστε να γίνεται γρήγορα, να υπάρχει διασταύρωση στοιχείων και να αποτρέπονται οι νοθείες, έτσι θα μπορούσε να εξασφαλιστεί και η διερεύνηση της επιθυμίας του λαού!

Η Δημοκρατία πρέπει να γίνει ένα πολίτευμα εξελίξιμο και αυτοβελτιούμενο, διαφορετικά θα καταλήξει μουσειακό υλικό σαν την Ακρόπολη και τον Παρθενώνα που την αίγλη και την ομορφιά που είχαν, μόνο στη φαντασία σου μπορείς να τα δεις. Ακόμα και το θέμα των εκλογών, αυτών με τα χαρτάκια πρέπει να τελειώσει, να εκσυγχρονιστεί. Ας μην ξεχνάμε ότι στην αρχαία Αθήνα οι μυστικές ψηφοφορίες γινόταν με όστρακα (θραύσματα πήλινων αγγείων) αλλά ευτυχώς τα πράγματα εξελίχτηκαν και φτάσαμε στην ηλεκτρονική εποχή.